Onder een wolkeloze hemel op deze zonnige zondag vertrokken voor één van de langste wandelingen die we doen in Italië.  In de gids was de vermelding van drie botinnen enkel te verklaren door de afstand, want de hele route was heuvel-en bergloos met paden door een polderachtig landschap vol rijstvelden. Overal waar je zien kunt, zie je de rijstvelden afgebakend met dijken om alles onder water te kunnen zetten. Ondertussen is de oogst volop bezig. Grote machines, te vergelijken met onze graandorsmachines, snijden de stengels af en storten later de korrels in grote vergaarbakken gereed voor de risotto. Bij ons achter een traktor op het veld zie je de meeuwen volop achter insecten jagen, hier zijn het de kleine zilverreiger,  de heilige ibis en de blauwe reiger die op de kikkers jagen. Die zijn hier massaal aanwezig op de natte rijstvelden. Op het ganse traject komen we maar twee dorpen door: Santhià, waar we ons kunnen bevoorraden en San Germano Vercelese voor ons middagmaal. Door de vele besparingen zijn er vele bus- en trein lijnen afgeschaft of rijden enkel op weekdagen. Zodoende heeft Magda deze, voor haar de eerste, lange wandeling volledig mee moeten stappen. Het is in een grote stad steeds een probleem om snel het overnachtingsadres te vinden. Voor Magda was de laatste kilometer te veel met een appelflauwte als gevolg. De verwittigde hulpdienst was snel ter plaatse, en na een korte controle, druivensuiker en water konden we na een tijd de laatste loodjes afwerken, mede door de hulp van de mensen van het rode kruis om de juiste lokatie te vinden. In het Ostello Seminario Arcivescovile in Vercelli werden we goed opgevangen , een goed bed, goede douche en daarboven op een goede maaltijd. In geen tijd was Magda weer de “oude”. Nu nog een goede nachtrust. Tot morgen. Groetjes van Magda, Patrick en Joan.