Astorga-Murias de Rechivaldo-Santa Catalina de Somoza-El Ganso-Rabanal del Somoza
Heerlijk in het zonnetje op de patio van een Albergue in Rabanal del Camino dit verslag schrijven.  Ik moet toegeven, er zijn al slechtere dagen geweest. De zon was vroeg van de partij zodat ik nog enkele mooie foto’s van Astorga kon nemen voordat we ook van deze stad vaarwel zeggen, voor een simpel wandelingske vandaag. Dit zal ook het recept zijn voor de volgende dagen. ( uitgezonderd, klim O Cebreiro)
“De weg” is drukker geworden, naar verluidt is Astorga de vertrekplaats voor vele Spaanse Caminogangers. Het is helder weer zodat de “Montes de Léon” vóór ons zich van hun mooiste kant laten zien. Ons “elf-uurtje” , een ritueel sinds dag 48,gebruiken we aan een picknick tafel met zicht op de prachtige natuur, het wijdse heuvelachtige landschap met z,n dennenbomen en struikachtige eiken. Één exemplaar valt wel op, de “Roble del Peregrino” (pelgrimseik) van enkele honderden jaren oud. Maar hij is recentelijk ernstig beschadigd en verdient alle verzorging. Zoals ik in het begin al geschreven heb, verblijven we in Rabanal del Camino,  een dorp dat dagelijks meer pelgrims ontvangt dat er inwoners zijn. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : bisschoppelijk paleis en de kathedraal van Astorga.

Foto : gevaar, Pelgrims op de weg.

Foto : Roble del Peregrino.

Foto : alberke voor vandaag.

Villar de Mazarife-Villavante-Puenta y Hospital de Órbigo-Villares de Orbito-Santibañez de Valdeiglesias-San Justo de la  Vega-Astorga.
De warme lucht van onze adem liet kleine witte rookpluimpjes achter toen we vanmorgen ons alberke verlieten. De zon gaf al een beetje warmte zodat de rijm over de velden al snel verdween. De eerste kilometers verliepen snel en rustig tot in Puente y Hospital de Órbigo.  Hier steken we de rivier Órbigo over , die door een gebied met grasland en bomen stroomt, met de 19 bogen tellende, naar van oorsprong Romeinse brug. De parochie albergue, die we verder passeren is wel de mooiste van de ganse Camino Francés,  met een prachtige patio waarvan één muur met een fresco is versierd. De pelgrims kunnen ook in een grote tuin tot rust komen en heerlijk verpozen. We praten even met de Vlaamse hospitalero van dienst, Lucas, en laten de groeten overbrengen aan don Manuel vanwege Daniel y Helena uit Kapellen.(vrijwilligers van de Vlaamse Compostelagenootschap). Jammer maar we kunnen hier niet overnachten. Eens uit het dorp en we krijgen een heel ander landschap te zien, heuvelachtig met meer bomen die nu hun herfstpakje aan hebben, en vooral luisteren naar de stilte. Dat is weer genieten. De op een heuvel gelegen stad Astorga is best een bezoek waard,  met het bisschoppelijk paleis en de immens grote Santa Maria kathedraal.  We slapen hier op een grote slaapzaal van wel 44 bedden, gelukkig voor Patrick zijn er maar vier bezet. Nog een rustige nachtrust gewenst en tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : bomen in hun herfstpakje.

Foto : 19 bogen brug .

Foto : luisteren naar de stilte.

Foto : patio in de mooiste ” Albergue” van de Camino Francés.

Arcahuejá-Léon-Trobajo del Camino-La Virgen del Camino-Fresno de Camino-Oncina de la Valdoncina-Chozas de Abajo-Villar de Mazarife.
Tijdens een frisse maar zonnige ochtend hebben we de laatste acht km. gelopen door de buitenwijken van Léon. Over de rivier de Torio bereiken we het historisch centrum van Léon, met natuurlijk de gotische kathedraal “La Pulchra Leonina (de schone van Léon) . In 1254 werd met de bouw begonnen maar  pas in de 16de eeuw voltooid.  Na een kort bezoek wandelen we langs het voormalig hospitaal San Marcos, waar de middeleeuwse pelgrim zijn gratis brood ging halen. Nu zult ge het brood duur betalen, vermits er het luxueuze hotel “parador” is gevestigd. Na ruim 5 lange kilometers door de randgemeenten trekken we terug de velden in via de alternatieve route, die telt wel iets meer kilometers maar oh zoveel rustiger dan de originele weg langs de N120! We wandelen door de droge hoogvlakten (900m) van de Páramo. Aan de hand van de bodega’s (wijnkelders) die we regelmatig langs de weg, half ingegraven, opmerken kunnen we opmaken dat in vroegere tijden wijn werd verbouwd. Nu wordt de rood-bruine leemgrond bedekt met grasvelden en laag struikgewas. Andere percelen liggen dan weer klaar om na de winter te worden ingezaaid. Vanuit het raam van onze kamer in de rustige albergue, hebben we een mooi zicht op de kerk van Villar de Mazarife die gewijd is aan de apostel St. Jacob.  Buiten op het plein staat dan ook een prachtig beeld van een pelgrim die rust en eenvoud uitstraalt ( zoals wij dus). Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : kathedraal van Léon.

Foto : één van de 1800 m2 gebrandschilderde glasramen.

Foto : bodega “San Patricio”

Foto : zie je wel.

Foto : zie je wel , dezelfde rust eenvoud zoals wij.

El Burgo Ranero-Reliegos-Mansilla de las Mulos-Villamaros de Mansilla-Puente de Villarente-Arcahuejá.
Vandaag nemen we de draad weer op waar we hem gisteren aan de platanen hebben achtergelaten,  goed voor nog eens 12, 8 km kale graanvlakten.  Ik denk dat deze streek de graanschuur is voor de rest van Spanje. Nu even iets voor de kruiswoordpuzelaar; “rivier in Spanje, 4 letters” …….juist de Esla, die steken we over in het stadje Mansilla de las Mulas. Het is hier dat we een vrouwelijke pelgrim in tegengestelde richting zien lopen. Zij is onderweg van Lissabon naar Fatima over Santiago naar haar thuis, Pau (over de Pyreneeën). Ook een aardig aantal kilometers als ge het mij vraagt. Volgens de gids moeten we in Puenta de Villarente een gevaarlijke brug over de rivier de Porma volgen. Maar dank zij Europese steun hebben ze voor de pelgrimbroers (en ik denk wel voor de andere ook) een houten wandelbrug aangelegd naast de inderdaad drukke 820m lange stenen brug. De etappe van vandaag eindigt normaal in León na 37, 4km maar voor ons was 29km genoeg voor vandaag en slapen vanavond in Arcahuejá,  t’is te zeggen als er voor Patrick geen snurkers, wc-gangers of vlooien zijn. Inderdaad enkele dagen geleden in een alberke heeft hij, met nog andere pelgrims, vlooienbeten opgelopen. De nodige zalf zal voor soelaas moeten zorgen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : nog meer platanen

Foto : de rivier Esla onder de brug in Mansilla de las Mulas

Foto : houten wandelbrug voor de brug in Puente de Villarente.

Foto : pelgrim in Villamaros de Mansilla.

Terradillos de Templarios–Sahagún–Bercianos–El Burgo Ranero.
Eerst en vooral bedankt voor alle plezierige reacties.
Het is herfst in Spanje. De nevel omhult ons als we Terradillos de Templarios verlaten en onze weg voortzetten op deze hoogvlakte (850-900m). We bewandelen de oude stenen brug over de rivier de Valderaduey, tesamen met de kapel “Ermita de la Virgen del Puente” op de achtergrond en omringt met de in herfstkleuren getooide bomen is misschien wel het meest idylische plekje van de Camino. Ook zijn we daarmee in de provincie Léon beland. In Sahagún, na 12km, bereiken we het midden van de Camino Francés (nog 363, 4km). We lopen de stad uit over de “puente de casito”, een stevige brug uit 1035. Volgens de legende heeft hier de strijd afgespeeld tussen de Moorse koning Aigolando en Karel de Grote waarbij 40000 strijders omkwamen. Nog 18km langs een eindeloos pad omzoomd met platanen die in de zomer zeker voor een aangename schaduw zorgen. Rond 16u bereiken we onze Alberque en worden geconfronteerd met voor ons een nieuwe gegeven. Er is nog plaats voor één persoon op een matras in de eetplaats.  Maar geen nood, een koppel is bereid om in hun tent te slapen en hun bed aan ons af te staan. Dit is ook de “Camino”. Deze alberke is gebouwd met hetzelfde materiaal van leem en stro dat in de streek gebruikt wordt bij de traditionele bouwstijl.  Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : idyllisch plaatsje

Foto : puento de casito.

Foto : met platanen omzoomde wandelweg.

Foto : centrum van El Burgo Ranero.

Carrión de los Condes-Calzadilla de la cueza-Lédigos-Terradillos de Templarios.
Voor de aandachtige volger is dit geen verrassing natuurlijk.  Patrick en ik hebben vandaag onze tweede persoonlijke mijlpaal gehaald. 2000KM GESTAPT. Dat is op 82 stapdagen een gemiddelde van         24, 58km/dag.  Dus laat de fanfare komen in hun beste uniform en laat ze hun beste nummer spelen, nu even geen valse noten. 
Een stenen brug, gehuld in de nevel, over de rivier de Carrión, leidt ons uit het dorp voorbij het voormalig klooster van San Zoilo, nu een hotel.
De volgende 17km verlopen langs een brede grintweg tussen steeds dezelfde monotone velden. Het valt nauwelijks voor te stellen, nergens een dorp of zelfs maar een gehucht om even uw aandacht te trekken. De mist wordt dikker en blijft op onze haren liggen, zo lijken we net nog iets grijzer. Onze wereld is beperkt tot een cirkel van 100m de Camino lijkt eindeloos. In Terradillos de Templarios komen we aan in de enige “alberke” die er is. We zijn vroeg dus is er nog keuze genoeg, en voor    10 €/pp. slapen we op een aparte kamer d.w.z. vrij van snurkers. Daarbij komt nog een uurtje extra slapen en we kunnen morgen met daglicht vertrekken, niets dan goed nieuws. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : klooster van San Zoilo

Foto : de monotone velden.

Foto : alles lijkt te verdwijnen in de mist.

Foto : nog lekkere koekjes ook.

Nog even wat cijfers voor week 12. 179, 7km/216564 stappen/376 foto’s/139 € overnachting 2p.
Na enkele tevergeefse pogingen om het verslag van dag 83 te posten, in de lichte motregen vertrokken voor een vlakke etappe, geen tafel te zien ( heb je hem?). Het is al een tijd geleden maar vandaag nog eens langs het jaagpad van een kanaal gelopen. Canal de Castilla is men beginnen te graven op het einde van de 18e eeuw om goederen te vervoeren tussen de hoofdsteden van Castilië en de haven van Santander. Het werk werd niet afgemaakt, maar er ligt nu 207km kanaal met een paar prachtige sluizen, waar we bij Frómista een vierlingsluis passeren. In het centrum van Frómista kunnen we de poncho uitdoen en proviand indoen. In de romaanse kerk, mooi gerestaureerd trouwens, krijgen we een stempel. Het verdere verloop van deze etappe is kort en bondig samen te vatten; 19, 2 km op een apart aangelegd Compostela voetpad, kaarsrecht naar onze stopplaats voor vandaag. Met links en rechts desolate vlakten. We zitten nu in onze cel, neen niet van de lokale gevangenis, maar wel van het klooster van de zusters Clarissen van Santa Clara in Carrión de los Condes. We kunnen misschien wat eieren achterlaten voor goed weer te bekomen. Na ons dagelijks douchke hebben we nog tijd om het dorp rond te lopen. Tot de 14de eeuw hadden ze hier 12 kerken (nu nog zes) en evenveel hospitia om de pelgrims op te vangen. Morgen wacht er jullie een verrassing. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : sluis in Frómista.

Foto : romaanse kerk in Frómista.

Foto : onderweg vele beeltenissen van pelgrims.

Foto : onze cel.

Hontanas-Castrojeriz-Itero de la Vega-Noadilla del Camino
Het wordt een vlakke etappe met uitzondering van een flinke kuitenbijter, de Alto de Mostelares, met een stijgingspercentage van 18% en een hoogteverschil van 130m. Nog maar net op weg of we wandelen door het oude klooster van Antón. De orde van Sint Antonius werd gesticht in 1095 en verspreidde zich door heel Europa en hadden uiteindelijk 400 ziekenhuizen.  De monniken van de orde waren beroemd op de Camino, vanwege hun zwarte gewaden met daarop de “tau” de griekse letter “t”. Het dorp Castrojeriz met zijn mooie huizen, straten en stemmige pleintjes is een pareltje langs de Camino.  Aan  het begin van het dorp staat de collegiale Romaanse kerk van Nuestra Señora del Manzano en aan het einde de versterkte kerk van San Juan. Na de klim van de in het begin vermelde meseta dalen we af naar de eentonige vlakte van kale graanvelden. Af en toe een suikerbietenveld waarvan de oogst volop bezig is. Lunchen kunnen we doen, beschut tegen de regen,  in het portaal van de kapel San Nicolás  (Pelgrimshospitaal uit de 13de eeuw). De middeleeuwse brug met zeven bogen die we later bewandelen over de rivier Pisuerga verbindt de provincie Burgos met Palencia. Druipende nat zijn we in Boadilla del Camino aangekomen in een zeer gezellige alberke. De pelletkachel is aan, dus is het er aangenaam warm. Na het avondeten ben ik nu in de zetel dit verslag voor de blog aan’t maken. Morgenvroeg kan ik het posten. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : ruïne van het klooster van Antón.

Foto : de griekse letter “t”

Foto : lunch in het portaal van de kapel San Nicolas.

Foto : zeven-bogen brug tussen Burgos en Palencia

Burgos-Tardajos-Rabé de las Calzadas-Hornillos del Camino-Hontanas.
Nu even een verslag voor onze kleine volgelingen. Als jullie het nog niet zelf kunnen lezen zal mama of papa het wel voorlezen. Vanmorgen vroeg, het was nog een beetje donker in de grote stad, gingen twee bompa-pelgrims door de smalle straatjes op zoek naar het huis van Sinterklaas.  Daar aangekomen klopte ik op de zware houten poort. Het was best wel spannend.  De grote baas van alle zwarte pieten deed de deur open en liet ons binnen in een grote gezellige en mooi versierde kamer. De heilige man zat op een rode zetel aan het einde van een lange eiken tafel. Hij was net bezig in het dikke boek met alle namen van de kinderen waar hij dit jaar gaat langs komen. Alles moest tot in de puntjes in orde zijn want er mocht geen enkele naam ontbreken. Wij waren wel nieuwsgierig of jullie namen er in stonden. En ja hoor we mochten er op zoek in het gouden boek. Heel voorzichtig sloegen we de met goud omrande bladzijden om. Aan Sinterklaas moesten we echter beloven niets te verklappen. Na nog een tas koffie met spekuloos zijn we stilletjes weggegaan, want de goede man had nog een berg werk te doen. Jullie moeten nog wel de groeten hebben van Sinterklaas. Het licht was ondertussen in de dag gekomen , dus konden wij aan onze etappe beginnen. In Tardajos kwam een pelgrim in tegengestelde richting aangelopen. Hij vroeg of we Duitsers waren, neen maar we kunnen wel de taal spreken. Dat was voor hem voldoende om zijn probleem uit te leggen. Bij een poging om zijn geblokkeerde kredietkaart vrij te krijgen is deze in stukken gebroken. Enkel het consulaat was de enige mogelijkheid om een nieuwe kaart (met pin code) te bekomen. We hebben hem 100 € geleend om de trein te nemen naar Vigo om zo uit zijn benarde financiële situatie te geraken. Buen Camino Jürgen. Het verdere verloop van de wandeling verliep rustig , over drie mesetas tussen de 900 en de 1000m. Er stond wel een gure wind met een zon en wolkenspel over de eenzame vlakten, geen huis, kerk of boerderij te bespeuren. Zo waren we op het einde 500m van Hontanas, en van het dorp zelf was nog niets te zien. Pas aan de rand van de heuvel zagen we in de diepte onze eindbestemming liggen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : huis van Sinterklaas.

Foto : naamplaatje aan zijn grote huis.

Foto : de vlakte van de meseta.

Foto : 500m voor Hontanas.

Vanmorgen nog eens uitgeslapen. Het was een regendag voorspeld en ook gekregen, dus een uitstekend moment voor wat cultuur. Burgos, gesticht in 884 door Diego Rodriguez Porcelos aan de voet van de Cerro del Castillo en bij de rivier de Arlanzón. Het ontstaan van het koninkrijk Castilië in 1035 en de verplaatsing van het bisdom van Oca naar Burgos in 1075 gaven de stad de noodzakelijke impuls om voor eeuwen de belangrijkste stad in Spanje te worden.  Uiteraard bezoeken we de kathedraal, een fantastisch museum van sacrale kunst. De bouwwerken duurden van 1221 tot 1765 in overwegend Gotische stijl. Het basisontwerp is een Latijns kruis waarop zich drie beuken en een kooromgang verheffen. De kooromgang geeft toegang tot 14 kapellen. De domkoepel (1568), die loodrecht boven het graf van “El Cid (Spaanse held) en zijn echtgenote doña Jimena ligt, is gesteund door vier grote zuilen die via een systeem van gebogen driehoeken uitlopen in een grote, rijkelijk versierde achthoek. Na ons drie uur durende bezoek en lunch bezochten we het museum van de “evolutie van de mens” Ik kon me geen betere gids als Patrick voorstellen.  Zo, n drie miljoen jaar geleden is de echte evolutie van de mens (homo) begonnen. Eerst nog in een zéér ruwe bolster, tot wat het nu geworden is, en vooral de evolutie gaat nog steeds voort…? Het heeft tienduizenden jaren geduurd voor men zelf vuur kon maken, men heeft +/- 100 jaar nodig gehad om op de maan te geraken. Wat over tienduizend jaar…..?  En morgen……? Terug wandelen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : kathedraal van Burgos.

Foto : her en der staan beelden in het stadsbeeld.  Hier de vermoeide pelgrim.

Foto : de domkoepel.

Foto : enige gelijkenis berust op louter toeval.