Villafranca Montes De Oca-San Juan de Ortega-Agès-Atapuerca-Burgos.
Vanmorgen konden we nog net de zonsopgang meemaken,  vanop de Alto de la Pedraja  (1150m), vooraleer ze voor de ganse dag zou verdwijnen achter het wolkendek. Normaal was het de bedoeling om te slapen in Gardeñula-Riopico, dat zou dan een etappe geweest zijn van 24, 7km. Althans zo had ik het begrepen. Zowaar de eerste 12km door eiken- en dennenbossen tot in San Juan de Ortega gewandeld. Op het dorpsplein staan de Romaanse kapel en klooster, beiden naar deze heilige genoemd. In de kapel kunt ge het praalgraf van San Juan de Ortega bewonderen. In Atapuerca,  een volgend dorp op onze weg, heeft men belangrijke opgravingen kunnen doen, die aangetoond hebben dat een miljoen jaar geleden al menselijke aanwezigheid was in Europa. De pelgrims zijn iets later ten tonele gekomen. Na een kleine klim naar de top van een meseta (tafelberg) = een door erosie afgeplatte heuvel, hebben we een groots panorama over de eindeloze laagvlakte van Burgos. De stad Burgos kon je ook al zien liggen. Ik denk dat Patrick al vanaf het begin wou doorgaan naar deze grote mooie stad, maar liet mij nog even in de waan. De volgende dorpen : Gardeñuela-Riopico (de eerst voorzien slaapplaats), Orbenja en Castañares hebben we merkwaardig genoeg gemist, dus dan maar doorwandelen. De laatste 10km langs de N1 (bij ons te vergelijken met den Boomsesteenweg) tot in het historisch centrum van Burgos. Op onze pelgrims kamer van het hotelketen ” San Juan” kwam ik de gestapte kilometers te weten. Patrick heeft beloofd dit niet meer te doen. Ik denk dat nicht Magda, die ons later komt vervoegen, dit graag zal horen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : opkomende zon van op de Alto de la Pedraja.

Foto : San Juan de Ortega.

Foto : de meseta.

Foto : de vlakte van Burgos. Met de nog vele kilometers verwijderde stad Burgos op de achtergrond.

Grañon-Redecilla del Camino-Castildelgado-Viloria de Rioja-Villamayor del Rio-Belorado-Tosantos-Villambistia-Espinosa del Camino-Villafranca Montes De Oca.
Blijkbaar door alles heen geslapen, snurkers en klokkengelui.  De maan stond nog hoog aan de hemel terwijl deze twee pelgrims de volgende kilometers op weg naar Santiago dr Compostela aanvatten. We waren nog maar net op weg of we verlieten de provincie “La Rioja” om een andere binnen te treden “Burgos”. Om de haverklap komen we door een ander dorp, onder andere in Viloria, waar de wieg stond van Santo Domingo.  Aan de overkant van de drukke nationale baan, in Tosantos kan ik een foto nemen van de kapel “Virgen de la Peña” die in een rots uitgehakt is. De uitgestorven straatjes en de rommelige bebouwing van Espinosa del Camino, waar de huizen afbrokkelen als klontjes suiker in warme koffie doet ons beslissen nog even verder te gaan naar Villafranca Montes De Oca waar Patrick voor een prima accommodatie heeft gezorgd in ” Hostel El Pájaro” . Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : 50 tinten bruin.

Foto : kapel “Virgen de la Peña”

Foto : kerk van San Esteban in Villambistia.

Nájera-Azofra-Cirueña-Santo Domingo de la Calzada-Grañon.
Onze stoffige wandelschoenen staan al een tijdje te luchten in onze speciale albergue. Ze is gebouwd tegen de buitenmuur van de San Juan kerk en de klokkentoren van Grañon. Maar even terug naar vanmorgen. De twee stapelbedden in de aparte slaapkamer werden enkel door ons beslapen, dus heerlijk uitgerust aan onze splinternieuwe dag begonnen. Onze trouwe schaduw van de afgelopen dagen verlaat ons regelmatig, doordat de zon wordt afgeschermd door de wolken. De ganse dag stappen we langs de kale stoppelvelden of de brokkelige bruine droge zandklompjes van de bewerkte velden. Ook de wijngaarden zijn uit ons gezichtsveld verdwenen. Rond de middag bereiken we Santo Domingo de la Calzada. Santo Domingo, de grootste weldoener van de Camino, bouwde een brug over de Oja, kerken, hospitia en zorgde voor de pelgrims. Na zijn dood in 1109 werd later op zijn graf de kathedraal gebouwd.  Een zoon van een pelgrimsgezin wordt valselijk beschuldigd van diefstal en opgehangen.  Wanneer de ouders terug keren van Santiago de Compostela zien zij hun zoon nog levend aan de koord hangen. De heilige heeft hem al die tijd vastgehouden. De ouders verwittigen de schout van de stad die ongelovig zegt, uw zoon is net zo levend als de kip die ik nu eet. Meteen kwam de kip tot leven. Vandaar dat in de kerk, enig ter wereld, een kippenhok met twee levende kippen te zien is. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : geen bos te zien.

Foto : Santo Domingo kerk

Foto : kippenhok in de kerk.

Foto : Santo Domingo met de kippen.

Logroño – Navarreta – Ventosa-Nàjera.
Naar wekelijkse traditie eerst wat getallen: 168,6km 203187 stappen.
553 foto’s en 150 € overnachting 2p.
Na een rumoerige nacht zijn we reeds om 7.30u de Albergue ontvlucht om in de stad een ontbijt te nemen. Het was toch nog donker dus wandelen had geen zin. Even na 8u begonnen we aan onze dertiger, via een brede wandelweg door het park omzoomt met slanke cypressen konden we gemakkelijk Logroño achter ons laten. Onderweg naar het eerste dorp Navarrete laten we het stuwmeer van La Grajera links liggen. Bij de ruïnes van een oud pelgrimshospitaal zien we het dorp al liggen, het is gekend om zijn keramiek ateliers. Ook indrukwekkend is het hoofdretabel in de kerk van La Asunción. De weg stijgt naar een hoogte van 680m naar de “Alto de San Antón”. Eenmaal de top bereikt hebt ge een mooi overzicht van de vallei van de Najerilla waarvan de flanken begroeid zijn met de wijnranken van de Rioja.Hier heerst een drukte van belang. De druivenoogst is hier begonnen en dit gebeurd nog met de hand. De plukkers schuiven hun mand verder en knippen de dikke druiventrossen los. Is de mand vol, wordt deze omgekipt in de laadbak van kleine smalle traktors. Traditioneel wordt deze wijn gemaakt met de “tempranillo-druif” maar tegenwoordig wordt deze vermengd met de “cabernet-sauvignon”. We worden door de wijngaardenier getrakteerd op enkele trossen blauwe druifjes. Daar zijn we enige tijd zoet mee. (letterlijk en figuurlijk)  Om half vier is ook deze 25ste etappe vóór Santiago de Compostela in ons geheugen gegrift.Voor vanavond heeft Patrick het weer prima geregeld. Een private alberke, met de twee rustig gelegen bedden. In het volgend verslag verklap ik of het gelukt is of niet. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : de stier langs de autostrade.

Foto : interieur van La Asunción

Foto : de vallei van de Najerilla.

Foto : druiven plukkers

Los Arcos-Sansol-Torres del Rio-Viana-Logroño.
Heerlijk geslapen met z’n twee in een aparte kamer zonder snurkers met dank aan Marc en Anne. Ook in de klokkentoren bleef de klepel stil hangen.
De rood-gele zon die zopas over de heuvel komt piepen legt een zacht roze glans over de heuvels recht voor ons. Na een 7-tal kilometer kunnen we nog net voor sluiting de eenvoudige achthoekige Heilig Grafkerk van Torres del Rio bezoeken. Hij zou gebouwd zijn door de Orde van de Tempeliers. Na drie pittige steile hellingen kunnen we lunchen in Viana met een historisch centrum vol paleisachtige herenhuizen. Nadien dalen we zachtjes af naar de vlakte van de Rioja. De helgroene dennen steken duidelijk af tegen de bruin – beige achtergrond. Ook de wijngaarden hebben duidelijk te lijden van de droogte en zijn verloren voor deze oogst. Even voor Logroño ontmoeten we Maria die met haar kraampje, helemaal in teken van de Camino ons een mooie stempel geeft voor ons Compostela boekje. Zij zet de traditie voort van haar moeder Felisa die op 92 jarige leeftijd in 2002 gestorven is. In Logroño, we zijn dan reeds 4km over de provincie grens van La Rioja, slapen we in de gemeentelijke refuge op een grote slaapzaal. Het kan niet alle dagen feest zijn. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : opkomende zon.

Foto : achthoekige Heilig Grafkerk van Torres del Rio.

Foto : paleisachtige herenhuizen in Viana.

Foto : Maria.

Irache-Azqueta-Villamayor de Monjardin-Los Arcos.
De kale bewerkte velden kleurden bijna oranje door de ochtendzon af en toe afgewisseld door een oase van groen van de wijnranken en de olijfbomen.  Het beige, brede kiezelpad van de Camino slingert er doorheen en volgt de zachte glooiing van de vallei.  De eerste zes kilometer gaan we naar een hoogte van 610m in Villamayor de Monjardin.  Een mooi klein gezellig plaatsje. Vanaf hier tot in Los Arcos volgen we de lengteas van het dal. Het is een erg verlaten streek, geen huizen of boerderijen, zelfs geen autowegen die “onze weg” doorkruisen. Rond 11u. steekt er een felle lauwe wind op die langs de flanken van de heuvels blaast en ook door onze haren. De broek van Patrick flappert hevig. Om kwart over 12u waren we op onze bestemming in Los Arcos. We zitten als het ware in een pelgrimswolk, steeds komen we dezelfde pelgrims tegen, op de weg of op onze verblijfplaats. Hier wordt de “alberke” open gehouden door de vrijwilligers Mark en Anna van de Vlaamse Compostelagenoodschap. Het is, als een beetje thuiskomen. (Een héél klein beetje hé). We krijgen een VIP-behandeling en krijgen de beste slaapplaats aangeboden. Later bezoeken we de Santa Maria kerk, deze is gebouwd in een combinatie van gotiek en barok. De rijk met goud versierde altaren zijn een prachtig voorbeeld van de churriguereske stijl, zoals de uitbundige Spaande barok wordt genoemd.Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : wandelen tegen de wind in. Ultreïa.

Foto : stap voor stap verder. Ultreïa.

Foto : barokke interieur van de Santa Maria kerk in Los Arcos.

Foto : Santa Maria kerk vanuit de kloostergang.

Gisterenavond,  na enig zoekwerk, had ik de licht schakelaar van de slaapzaal gevonden vermits het licht na 22u nog aan was. Dit bood mij vanmorgen de gelegenheid om de rest van de slapers om 7u wakker te maken. Hi, hi, hi. Van de vier grote pelgrimswegen die door het middeleeuwse Europa liepen kwamen er drie het Iberisch Schiereiland binnen via Roncesvalles.  De vierde, uit het zuiden van Europa, kwam via Arles en de pas van de Somport de Pyreneeën over. Eens in Spanje volgen ze de Camino Aragonés (6 etappes) tot in Puenta La Reina. Dwz.vanaf vandaag volgen we de Camino Francés. Via de brug over de Arga verlaten we Puente la Reina. De lichte regen van vanacht had het stof wat geblust. De vlakste delen in de vallei van de Ega wordt ingekleurd door het bruin-rode zand van de velden, af en toe afgewisseld met wijn-en olijfboomgaarden. Terwijl de steile flanken door het dorre gras en laag struikgewas wordt begroeid. De toppen van de heuvels worden door dennenbomen bedekt. Het hoger gelegen kleine dorpje Cirauqui (slangenkuil in het Baskisch) met zijn smalle straatjes bied ons een aangenaam zuiders sfeertje helaas met een grijze hemel. De “statumen” de steunlaag is wat er nog van overblijft van de Romeinse heerweg.  Daarboven kwam nog de “rudus” een laag kleinere stenen, de “nucleus” kiezel of aangestampte aarde en tot slot “summa cresta” grote blokken bewerkte platte steen. De voorgestelde etappe eindigt in Estella maar om een hele speciale reden gaan we nog even verder, naar het klooster van Irache. Dit is één van de beroemdste kloosters van Navarra.  In 958 was hier al een Benedictijner kloostergemeenschap.  In de Middeleeuwen kreeg elke pelgrim een stuk brood en een beker wijn. En tot op de huidige dag wordt deze traditie nog voortgezet door de bodega’s van Irache, aan de “fuente del Vino”. Het is hier dat Patrick zich tegoed kan doen aan een beker wijn. Het eerste en tevens ook laatste van zijn Camino. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

P.s. ik ben jullie nog de oplossing verschuldigd van: wat is een “sac à viande” : een slaaplaken voor in de slaapzak. In Frankrijk maakte men deze zak met dezelfde geruite stof waarin men de hespen bewaarde, vandaar. Letterelijke vertaling = vleeszak. Plots niet meer zo aangenaam om in te slapen.

Foto : de vallei van de Ega.

Foto : de zuiderse straatjes in Cirauqui.

Foto : de wijnfontein in Irache.

Foto : zonder woorden.

Foto : eveneens zonder woorden.

Pamplona-Cizur Menor-Zariquiegui-Urtega-Muruzábal-Puente la Reina.
Ola, buenos dias. 5.16u ik heb nog eens op de klok van de gsm gekeken, neen ik heb mij niet vergist. Men is met veel gerinkel van tassen, schotels en lepeltjes in het midden van de nacht het ontbijt aan’t klaar zetten. Dus het spreekt voor zich dat we ook vandaag vroeg op straat staan. Eens we Pamplona (hoogte 480m) uit zijn vallen de dorre vlakten van Navarra meteen op, Af en toe doorsneden met een lint groene bomen. We lopen gemakkelijk omhoog langs stoffige grintpaden naar de Alto del Perdón (hoogte 780m). De verlaten kerk en paleisje van Guenduláin zijn de enige gebouwen die we tegenkomen. Eenmaal boven, worden we opgewacht door een groepje ijzeren silhouetten, sinds 1996 hier neergezet door de vereniging van de Camino van Navarra. De, soms steile, afdaling is moeilijk doordat het bezaaid is met losliggende keien. De wandelstokken zijn hier geen overbodige luxe. In Puente la Reina logeren we in een particuliere herberg “hotel Jakue” met 32 bedden. Vroeg weg is ook vroeg aankomen, dus dan nog maar het dorp rondslenteren. Straks (19.30u) nog ons pelgrimsmenu en ons stapelbed in. Nu nog graag een woordje gericht naar julie, daar in de schaduw de stille lezer. Kom eens langs op onze blog. Een goeden dag een klein woordje, meer vragen we niet maar het maakt ons wel blij.

Foto : silhouetten op de Alto del Pardón.

Foto : iets meer dan enkel silhouetten.

Foto : dorre vlakten van Navarra.

Foto : middeleeuwse brug over de Arga in Puente la Reina.

Foto : middeleeuwse brug over de rivier Arga in Puente la Reina.

Larrasoaña-Akerreta-Zuriain-Irotz-Arre-Pamplona. 
Het was sinds 3 augustus geleden dat we zo vroeg weg waren. Dus kwart voor acht in het donker zochten we de gele pijlen op die ons vandaag naar Pamplona zouden leiden. We volgen de rivier Arga praktisch de hele wandeling tot in de eerste grote stad. Vanaf Irotz kunnen we gebruik maken van de “wandelstrade” die ze hier aangelegd hebben. Arre werd al bewoond door de Romeinen. De middeleeuwse brug met zes bogen over de Ulzama (zijrivier van de Arga) Is een zeer idylische plek. Tegen de middag trekken we de Magdalenabrug in Pamplona over, waar onze “Albergue” ( onze uitspraak= alberke) onze rugzakken in ontvangst kan nemen. Deze wordt beheerd door een Duitse organisatie van de stad Paderborn, een zusterstad van Pamplona. Voor ons beiden is het de eerste keer dat we deze stad bezoeken. Pamplona is gesticht in 75 v.C. door Cneus Pompeus, en kwam tot bloei als hoofdstad van Navarra in 1000-1035. Iedereen kent natuurlijk Pamplona van de stierenloop door de smalle straatjes, tijdens de San Ferminfeesten. Ik denk dat dit wel wat anders is dan als bij ons de ” Schaal Sels” (lokale wielerwedstrijd) voorbij komt. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : brug over de Ulzama.

Foto : middeleeuwse Magdalenabrug.

Foto : kathedraal van Pamplona

Foto : ik zou maar uit de weg gaan als de stieren er aankomen.

Foto : de stierenloop door Pamplona.

In een refuge gelden nu wel andere reglementen. Voor 8u wordt u verwacht om het pand te verlaten. Dus stonden we vanmorgen reeds om 10 voor 8 op straat in het donker om onze eerste etappe van de Camino aan te vatten, de gids vermeld 3 botinnen=zwaar. De Pyreneeën overtocht van gisteren is eigenlijk een aanlooproute. Het was een frisse ochtend,  alles zag wit van de bevrozen rijm. Toen de zon opkwam was het gras aan’t glinsteren doordat het zonlicht op de ijskristallen scheen. Op onze wandeling krijg je een idee hoe de pelgrim er in de Middeleeuwen moet gestapt hebben. Donkere bossen met beuken, eiken en dennen met daartussen taxusstruikgewas. De wolven en beren moet ge erzelf bij fantaseren.  In Zubiri “dorp van de brug” in het Baskisch, gaan we picknicken en beslissen we om verder te lopen naar Larrasoaña. Het is nog maar kwart na twee, dus dat moet lukken. Het voordeel is dat we denkelijk morgen “rustiger” lopen, en we ook vroeg in Pamplona zijn om deze stad nog te bezichtigen. Een etappe verlengen is wel een primeur. Dus terug de brug van de Rabia (hondsdolheid) over. De inwoners lieten hun vee driemaal rond de middelste pijler rondlopen om ze te genezen. Rond vier uur waren we al op onze Alberque (refuge). Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : het donkere bos.

Foto : de witte berijmde velden.

Foto : op de brug van de Rabia.