Nog even een weekoverzicht (10). 167km/201259stappen/559foto’s/ en 129 € overnachting 2p.
Het is een wonderbaarlijke dag geworden. Sinds 2 okt komen we Muriel uit Marseille regelmatig tegen op de refuges of in een koffiebar  ’s morgens vroeg. We wisten dus dat ze ook in St. Jean Pied de Port moest zijn, haar eindhalte. Vandaag ging ze met de trein naar huis en we wilden nog graag afscheid nemen maar hier zijn zoveel refuges en andere opvangplaatsen dat de kans klein leek haar vandaag nog tegen te komen. Het was nog half donker toen we nog een bakker moesten opzoeken, daar deze van enkele huizen verder gesloten was. Na enkele straatjes in en uit zagen we Muriel een krantenwinkel verlaten. Zo konden we haar toch nog het allerbeste wensen, ze gaf ons nog haar amulet voor een veilige camino. Mooi toch. De laatste pelgrims waren uit het straatbeeld verdwenen, wanneer wij door de ” porte Espagne” aan onze Pyreneeën tocht begonnen, bij een staalblauwe hemel en een opkomende zon. Wat een verschil met gisteren. Goed gepland van Patrick.  De dikke witte nevelwolken lagen nog als pakken watte in de dalen als we de eerste pelgrims reeds begonnen in te halen. Wat een prachtige wereld is dit hier, na elke bocht volgt al weer een apotheose van natuurpracht. De grijze rotsmassa verlicht door de zon, met de witte stippen, van de huizen en boerderijen, verspreid over de grijsgroene weiden. Patrick weet een vale gier te fotograferen. Na 12km. staat op een paar rotsen een beeld van de maagd Maria waar we een geweldig zicht hebben op de centrale Pyreneeën.  Even later bij de “Collado de Bontartea” komt de Camino de Santiago Spanje binnen. Na de Col Lepoeder, het hoogste punt van de dag (1400m) daalt de weg af naar Roncesvalles.  Wij nemen de voorzichtige en minder steile weg ( een ommetje van 1km) langs de “pas van Ibañeta”. Deze dankt zijn roem aan Roeland, een Frankische ridder uit het leger van Karel de Grote, die hier in 778 gesneuveld is tegen de Basken. Onze Gîte voor vandaag is wel zeer bijzonder. De Hilton voor pelgrims. We logeren in een klooster van de 11de eeuw. (Wel deftig vernieuwd, ondertussen). Het is nog steeds één van de belangrijkste mijlpalen van de Camino. Er zijn hier 183 bedden, waarvan er nu 118 bezet zijn. In bed nummer 158 en 159 slapen vanacht twee gelukkige pelgrims. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : bij de Maagd Maria, op de achtergrond de centrale Pyreneeën.

Foto : de vale gier.

Foto : we zijn in Spanje.

Foto : onze slaapplaats voor vanacht.

Foto : de vale gier in de vlucht.

Foto : ziet hij er niet beeldig uit.

Het is zover, onze tweede grote halte is bereikt. Na 1616km. zijn we in Saint Jean-Pied – de – Port.  Na een korte slaapnacht, vanmorgen vertrokken voor onze laatste Franse etappe.  De pelgrims komen van overal uit hun slaapplaats gekropen en beginnen aan hun wandeling, voor velen misschien een voorlopig einde aan hun Camino. Wij daarentegen zijn klaar zowel in onze geest als in ons hart en voeten om de laatste 774 km af te stappen. Het laatste uur hebben we helaas in de regen moeten lopen, zodat we de Pyreneeën nog niet goed gezien hebben vanwege de lage wolken. Morgen wordt het beter hebben ze ons verzekerd in het aanmeldingscentrum voor pelgrims.  Daar hebben ze ons, buiten stempel en informatie ook bed nr 109 en 110 gereserveerd in de gemeentelijke refuge waar hospita Jeanine de plak zwaait.  Er is toch al behoorlijk wat volk om zich te laten registreren. Ge kunt u dus al voorstellen wat dit in het hoogseizoen moet zijn wanneer hier honderden pelgrims per dag voorbij komen. Later in het dorp ontmoeten we Albert (zie verslag dag. 46 van 17 sept.) Hij is hier 2 dagen geleden aangekomen en heeft nog één etappe erbij gedaan tot in Roncesvalles. Vandaag is hij dan met autostop teruggekeerd naar St. Jean Pied de Port.  In maart 2014 wandelt hij naar Santiago de Compostela.  (Voor dan, Buen Camino toegewenst). In St. Jean Pied de Port straalt duidelijk de geest van de Heilige Jacobus, het bruist hier van de pelgrims, er hangen afbeeldingen van schelpen aan zowat elke gevel, of zijn ingemetseld. Het was ook de laatste tussenstop op de grote Romeinse heerweg tussen Bordeaux en Astorga. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : de ene pelgrim neemt een foto van den andere.

Foto : pelgrimspoort van heilige Jacobus in St. Jean Pied de Port.

Foto : Saint Jean Pied de Port.

Foto : één van de zovele picknicks.

Sauveterre—Saint-Palais—Ostabat.
We hebben al heel wat verschillende slaapplaatsen gehad, de ene al wat comfortabeler dan de andere. Eergisteren in Orthez,  sliepen we in een toren uit de XVe eeuw, dus met een stenen wenteltrap naar onze vertrekken.  Overal houten vloeren die het niet mogelijk maakten om stilletjes naar het toilet te gaan. Gisterenavond in Sauveterre hadden we een huis uit 1784. (Net voor de Franse Revolutie) De inrichting was ook nog uit hetzelfde jaar vermoed ik. Yves, onze gastheer was in de ban van Nepal, dat kon je opmaken uit de inrichting van de kamers. Na een 3-tal kilometers gewandeld te hebben bereikten we de provincie “La Soule”, dat met de provincies “Le Labourd” en “La Basse-Navarre in Frankrijk en vier provincies in Spanje samen het Baskenland vormen. Aan ” La stèle de Gibraltar” (heeft niets te maken met de Britse enclave) komen alle Franse routes samen; Parijs-Le Puy en Vézelay.  Op deze laatste route, die we op één etappe na,  helemaal hebben afgewandeld zijn we in totaal 22 pelgrims tegengekomen.  1 Spaanse,  4 Nederlandse,  4 Duitse, 9 Franse , twee Belgische (duitsprekend) en twee Belgische (franssprekend).
Nu stop ik met tellen, want in de Gîte waar we nu zijn tel ik al 22 man. Dus het zal gedaan zijn met ons alleen op een gans domein. Normaal gezien was dit verslag woensdagavond reeds klaar, maar nu , donderdagmorgend, wil ik nog het volgende kwijt. WIJ HEBBEN GEEN OOG DICHTGEDAAN VANNACHT. Een Canadese uit Quebec moest zo nodig een heel bos omzagen, en dat maakte veeeeel lawaai. Enfin, vandaag met frisse moed naar onze volgende mijlpaal: Saint Jean Pied de Port. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : stèle de Gibraltar.

Foto : Ostabat.

Orthez—Hôpital-d’Orion—Burgaronne—Sauveterre-de-Béarn.
De mist hangt nog in de middeleeuwse straatjes van Orthez als we het stadje verlaten langs de stenen brug, met centrale toren, over de rivier   ” Gave de Pau” uit de XIIIe eeuw. De hellingen zijn pittiger aan het worden. Telkens als we op de top aankomen krijgen we dan ook prachtige vergezichten over de diep ingesneden valleien.  In Hôpital D’Orion is een mooi beeld geplaatst van een pelgrim. Ge merkt aan verschillende elementen dat men begaan is met de pelgrim. De bewegwijzering is geweldig goed, zo wordt er regelmatig melding gemaakt van de resterende wandeltijd tot het volgende dorp alsook tot de etappe eindestemming. Speciale veiligheidsafsluiting wordt geplaatst langs drukke wegen. Op het einde van deze rustige wandeling wordt ons een geweldige aanblik op Sauveterre-de-Béarn aangeboden.  Reeds van ver kan men deze stad zien liggen daar op de heuveltop met zijn versterkte vestingsmuren uit de XIIIe en XIVe eeuw.   Met een steile stenen trap bereiken we het kerkplein met de romaanse Heilige Andreas kerk uit de XIIe eeuw. Een straat verderop worden we verwacht om de nacht door te brengen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : brug met centrale toren in Orthez.

Foto : vergezichten.

Foto : Sauveterre – de – Béarn.

Foto : brug aan de voet van Sauveterre – de – Béarn

Hagetmau—Chalosse—Argelos—Beyries—Sault-de-Navailles—Orthez.
De vroege ochtendzon deed de met dauwdruppels besprenkelde grasweide schitteren alsof ze met fijne diamantjes waren bestrooid.  Dit was het begin van een wandeling met een hoge genietbaarheids factor.  De streek is bekend om zijn maïs,  en dit is zeker zichtbaar onderweg. De hoog opgeschoten stengels links en rechts van de weg belemmeren ons het zicht. De vogels hebben er ook goesting in vandaag en fluiten vrolijke deuntjes terwijl we in de verte het ritmisch getroffel horen van de specht. In de dalen steken we ze over, of lopen er even langs de kleine disctete waterloopjes van “Les Luys”. De hellingen volgen elkaar regelmatig op. Ge merkt dat de Pyreneeën in aantocht zijn, we zitten er dan ook maar een 80km vandaan. En ja hoor, even verder komen de eerste toppen van de Pyreneeën net boven de witte wolken piepen. Op foto is er nu nog niet veel van te zien, nog even geduld. In deze omgeving moet men toch genieten van een zeer mild klimaat, want we passeren enkele eucalyptus bossen, prachtige palm- en vijgenbomen.  In de wei profiteren de “Aquitaine Blonde” van de zonnige dagen vooraleer ze voor enkele maanden op stal gaan. In Sault-de-Navailles verlaten we de “Landes” met zijn uitstekende wegaanduiding om onze blijde intrede te doen in het laatste Franse departement dat “de weg” aandoet les Pyrénées-Atlantiques. De nieuwe bewegwijzering is alvast veelbelovend. Tot slot wil ik jullie nog meegeven dat we gisteren de “Greenwich-meridiaan” hebben overgestoken,  we zijn dus in het westelijk halfrond. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : de nevel in de zon

Foto : ” la Blonde Aquitaine”.

Foto : eucalyptus bossen

Foto : de Pyreneeën komen piepen boven de witte wolken.

Saint-Sever—Audignon—Horserieu—Hagetmau.
Tot nu toe hebben we al 67 stempels verzameld,  de laatste is van “Marie de Hagetmau – Landes”. Vandaag is het de laatste “rustdag” ,   d.w.z. een etappe onder de 20km, in Frankrijk.  We hadden verder willen gaan maar door de sluiting van de refuges, verder op de route, om allerlei redenen moesten we halt houden waar we een bed vonden. De zon heeft tot 11uur nodig gehad om de nevel op te lossen. Reeds bij het vertrek was er ongewoon veel volk op de been, dit omdat men een sportmanifestatie had georganiseerd voor wandelaars en mountainbikers. De beide parcours vielen samen met de Compostelaroute, met dit verschil dat zij in tegengestelde richting ons tegemoet kwamen. Er zijn heel wat “bonjourkens” gedaan. 6km later waren we terug alleen, met z, n tweeën.  Middag aan een picknick tafel in een lekker zonnetje schuin tegenover de kerk van Horserieu.  Enkele kaarsrechte palmbomen houden de wacht. Na het klokkengelui van 12u worden we weer omhuld door de stilte. Nog een uurtje doorstappen en we zijn in Hagetmau,  in een gemeentelijke pelgrims refuge. Hagetmau is een klein stadje. De crypte is het enige overblijfsel van de benedictijner abdij die tijdens de godsdienst oorlogen is vernietigd. Iedereen lijkt de stad te zijn ontvlucht,  alles is gesloten geen levende ziel te zien. Enkel aan het sportcomplex zijn er enkele sportievelingen een partijtje tennis aan het spelen. Wij zijn nog eventjes bezig met de persoonlijke hygiëne, nog het verslag maken. Voor vanavond hebben we een microgolfmaaltijd,  Bœuf Bourguignon.
Smakelijk. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : wandelaars in tegengestelde richting.

Foto : kerk van Horserieu.

Foto : nog maar eens een kerk. Deze staat in Hagetmau.

Bouge—Mont-de-Marsan—Benquet—Saint-Sever.
Heerlijk geslapen,  en is in een bed conform mijn lengte, záálig. Van Michel hebben we afscheid genomen,  hij heeft tendinitis ter hoogte van zijn linker voet. Indien hij dus St-Jean Pied de Port wil halen, moet hij korte etappes maken en z, n tijd nemen. “Bon courage,  bon chemin, ultreïa, Michel”. Een markeringssteen aan de kerk herinnert ons eraan, dat het nog 970km is. Het eerste deel van het tripje voor vandaag loopt langs het groene spoor (oude spoorwegbedding), dat geasfalteerd is en een ideaal jogging- fiets-en wandel parcours is. In Mont-de-Marsan gaan we even langs de plaatselijke refuge. Jacques en Monique,  onthaalouders voor pelgrims, die enkele dagen geleden nog de refuge in Saint-Ferme openhielden zijn hier nu voor 14 dagen. We krijgen een kop koffie en nuttige informatie voor overnachtingsplaatsen. Het landschap dat we later passeren kunt ge het best vergelijken met dat van de Kalmthoutse heide. Zand, heide en dennenbomen.  In Saint Sever aangekomen trekken we naar het voormalige klooster van de Jakobijnen (orde van Heilige Dominique) onze refuge voor de nacht.
Saint-Sever ligt tussen het vlakke land van de Landes en de bergen van de Pyreneeën (geografisch gezien). Het is nu niet direkt dat we deze bergen al zien liggen. Het wil wel zeggen dat het gedaan is met de biljart effen wegen en overgaan naar het meer serieuze stapwerk.
Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Patrick slaat 14u. In Saint Christo.

Foto : het groen spoor.

Foto : Het klooster van de Jakobijnen.

Foto : een verlichte schelp in het voetpad in Saint – Sever.

Roquefort—Bostens—Gaillères.
Na een nacht vol donder- en bliksemgeweld zijn we vanmorgen in de gietende regen vertrokken. Wachten op goed weer is geen optie, op die manier gaan we er niet geraken. We marcheren even langs de weg om al snel in de bossen van de Landes te verdwijnen. 1949 in Bordeaux sneeuwt het grijze asse. Het woud brand in de Landes. De tol is zwaar, 390000ha bos gaat in rook op en vooral 82 brandweermannen verliezen er het leven. Sinds gisteren, bij het binnenkomen van het departement Landes zijn de fel geel-blauwe pijltjes in voldoende maten aanwezig zodat we onze weg niet meer moeten zoeken. De wandeling vordert vlot, de ranke, slanke cypressen en de heerlijke geur van de Daturas laten merken dat ge in het zuiden bent. In de pelgrimsrefuge waar we nu zijn, hebben ze aparte 2-persoonskamers zodat Patrick, vanwege snurkers en w.c.-gangers in de vorige refuges, vanacht wat kan bijslapen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.
Oh ja, voor ik het vergeet ik moet nog een weekoverzicht maken,
171km/ 206079 stappen / 362 foto’s/ overnachting. 114 €.

Foto : kerk van Bougue.

Foto : kraakproper dorp Bostons.

Captieux-Le Billon-Bourriot-Bergonce-Retjons-Roquefort .
In het half donker zijn we aan een lange dag begonnen. Al onmiddellijk onze poncho boven halen was niet helemaal aanmoedigend. Zoals in het vorige verslag reeds vermeld, wandelen we voort langs een oude spoorwegbedding door de bossen. In plaats van de sluiswachtershuisjes aan de ongebruikte kanalen worden hier de spoorwegovergangs huisjes voor privé woningen opgeknapt en in frisse kleurtjes gezet. Zo krijgen deze toch weer een andere nuttige bestemming. Na 12, 6 km. kunnen we deze liniaalrechte weg toch even verlaten. Om al direkt getuige te zijn van de maïs oogst. Daar de maïs,  voeder is voor het gevogelte, ganzen, eenden, kippen… wordt dit als volgt geoogst. In een eerste fase snoeit men het deel boven de kolven af. Daarna volgt een andere machine die enkel de kolven eraf haalt. Deze worden later in een vaste installatie ontdaan van de schudbladeren zodat de maïs een grote geel-oranje berg vormt. Na onze middag, in een schuurtje van een eendenkweker, verder gestapt onder een zonnetje om in Bourriot een speciaal ommetje te maken naar Retjons, want dames en heren, jongens en meisjes, we beginnen daar aan ons laatste 1000 km. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : maïs-berg.

Foto : de laatste 1000km.

Bazas—Pujade—Bernos—Beauluc—Londeix—Captieux.
Het is een héél andere wandeling geworden dan gisteren. Slechts enkele D-wegen, geen wijn Château,  geen tabak/rommelschuren neen, niets van dit alles. Vergeet de eiken, de kastanje- en hazelnootbomen. Enkel dennenbomen afgewisseld met wat dennenbomen en ook af en toe een dennenboom, waarmee ik wil zeggen dat we niet veel anders gezien hebben. We zijn nog steeds in het departement La Gironde maar al wel in het woud van de Landes. Dit verslag kan ook voor morgen gebruikt worden, het enkele verschil is de refuge waar we nu gehuisvest zijn in Captieux (Caput Silvarium)= hoofd van het woud. En het feit dat we in Beaulac een ontmoeting hebben met Mevr. Espagnet. Sinds zij ook in de reportage van Arnout Haube (man bijt hond) is geïnterviewd is ze een vedette geworden. Ik heb daar dan ook mijn steentje aan bijgedragen en een foto genomen.  Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : onze wandelweg voor de komende dagen.

Foto : nog vlug een sms sturen.

Foto : mevr. Espagnet.