De pastelblauw en geel gestreepte lucht aan de horizon was de voorbode van alweer een mooie pelgrimsdag. De zeer lichte regen weekte de heerlijke geuren van de natuur los, de afgemaaide korenvelden, de bossen. Zelfs de bemestte velden hadden zo hun charme. De dag dat de boer met z’n knechten ganser dagen het land bewerkten is lang verleden tijd. Moderne grote landbouwmachines maken dat één enkele agrarisch manager vele hectares kan bewerken in een etmaal. In Fontaine-les-Cleres kruisen we het Canal de St. Quentin. Even een quizvraagje: waar kennen we St.Quentin nog van? (Zoeken in het vak aardrijkskunde). Even later steken we de met oorlogsherinneringen beladen “La Somme” over. Na ons middagmaal, alweer in een droog bushokje, bemerken we langs de kant van de weg een wandelboompje met daarop een pijl naar rechts ” Via Compostelle ” en naar links de pijl ” Via Francigena”. Onze keuze is snel gemaakt. De luie windmolens staan een beetje hulpeloos op de zacht glooiende velden. Het kanaal St. Quentin kunnen we zowat 8 km volgen. Altijd ons geliefde wandelpad. Lekker rustig, geen verkeer en gemakkelijk de weg te volgen. De enkele vissers die we tegenkomen zijn nu ook niet bepaald de luidruchtigste mensen op aarde. Na 36km is het welletjes, we overnachten in een oude pastoorswoning, een paleis voor een vermoeide pelgrim. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.