Grijs, grauw,  koude sneeuwregen, de hevige wind blaast de wolkenslierten voorbij onze kamerraam. Een weinig hoopvol begin van deze dag. We waren al vroeg wakker , de gangen werden door kerkelijke gezangen gevuld. Bij het vertrek woog m, n rugzak nog wat minder, ik had zowaar bijna al m, n kleren aan, die ik bij heb om het koude ongezellige weer te trotseren. Nog enkele foto’s laten nemen en zelf genomen van een Italiaans koppel, bij een plakkaat van de hoogtemeters. Voor alle duidelijkheid we zijn nog steeds in Zwitserland. Na een 100m bereiken we het prachtige standbeeld van St. Bernard. Nog even langs het stuwmeer en passeren de Italiaanse grens. Het is ondertussen gestopt met de sneeuwregen en de felle wind blaast in sneltempo al de grijze nevel weg en maakt plaats voor de eerste blauwe oases. Ongelooflijk hoe snel dat dit gaat. We kunnen vollop de Alpen aanschouwen in al zijn pracht. De groene alpenweiden begrenst met de machtige rotsformaties met de wit besneeuwde toppen. We komen ogen te kort. De zilveren, slingerende, kronkelende bergriviertjes met het kristalheldere water zoekt zich een weg naar de bodem van het dal. Het eerste deel van de afdaling is een waar euforisch wandelplezier. In Etroubles, we zijn dan reeds 1100m afgedaald, begint voor 9km een vlak gedeelte. Daarna in Gignod begint de verdere 700m naar beneden. We gaan door de mooiste bergdorpjes met smalle straatjes en de met rode geraniums versierde huizen en nog steeds onder een helblauwe hemel. Wat een feest! Op onze verdere tocht krijgen we adembenemende vergezichten over het dal van Aosta. Ondertussen heb ik ons slapen geregeld in m, n beste Italiaans, dat ging niet zo best, maar alle begin is moeilijk. Maar vooral het is gelukt. Ik en Patrick zijn het er roerend en volmondig over eens, van de beide pelgrimstochten is dit onze wandeling nr 1! Ge moogt me best geloven, in het Grande Seminare slapen twee gelukkige pelgrims. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.