Vanmorgen ging de Via Francigena al onmiddellijk de natuur in. Eerst hadden we al klank maar nog weinig beeld, doordat de zon de dikke mist en nevel nog moest wegbranden. Na vijf kilometer werd de route omgelegd naar Buonconvento van het latijn “Bonus Conventus”(gelukkige gemeenschap). Door de Porta Senese wandelen we verder door de hoofdstraat met verschillende pallazzo’s. Een uurtje of twee later had de zon het pleit gewonnen en konden we volop genieten van wat Toscanië te bieden heeft. De open vergezichten van geploegd en geëgd land over de mooi golvende welvingen, met hier en daar de rijen cipressen, de  solitaire parasoldennen en de verspreid liggende boerderijen en villa’s. De ganse dag krijgen we deze oogverwenners voorgeschoteld.  Vooraleer we deze etappe aanvatte hebben we ons proviand aangevuld want de eerste 20km was er geen enkele mogelijkheid hiertoe.  Tijdens de zomer, met de hoge temperaturen is dit toch een lastig stuk. Nadat het dorp Torrenieri gepasseerd was zagen we de oogst van de olijven. Zoals reeds verteld in een vorig verslag worden er eerst netten onder de olijfbomen gelegd om dan met een soort elektrische dubbele bladhark de olijven er af te schudden. Één boom levert ongeveer 14 liter olie op. Na nog een pittige helling zijn we hier in San Quirico d’Orcia beland. De kerk Collegiata ter ere van de heiligen Quirico en Giulitta is een prachtig voorbeeld van romaanse kunst. Het romaanse hoofdportaal met door leeuwen ondersteunde zuilen stamt uit ongeveer 1180. Het gotische portaal, waar leeuwen en kariatiden een spits toelopende uitbouw ondersteunen is rond 1370 vervaardigd. Slapen doen we (dat staat vast) in het Ostello di Santa Quirico e Giulitta. Tot morgen.  Groetjes van Patrick en Joan. Nog even dit, we hebben vandaag de kaap van 2000km gehaald. Dus als je onze kilometers nog wilt sponseren doe het vandaag nog.

Voor de open raam van onze kamer van het pelgrimsverblijf, met zicht op de tuin met de felgeel gekleurde bomen ben ik nu de blog aan het schrijven. Vanmorgen hebben we, nog wel onder een grijze mistige lucht, Siena verlaten. Langs veilige paden en wegen, komen we de eerste 10km door de rand bebouwing van Siena, we passeren daarbij de dorpen Peruzzo en Renaccio waar weinig schoons te melden valt. Vanaf Isola d’ Arbia komen we terug in het Toscaanse landschap en volgen het dal van de rivier d’Arbia. Ondertussen heeft de zon de kans gezien om de mist te laten verdwijnen en het blauw in de lucht is weer dominant aanwezig.  De zacht golvende landschappen met groene velden en mooi bewerkte akkers  zijn een streling voor het oog. Aangekomen aan een mooie boerderij op de top van een heuvel,  ben ik gaan vragen of we de picknick mochten houden aan een tafel onder een notenboom. Met mijn ondertussen Italiaanse charme kon men dit ons natuurlijk niet weigeren.  De stilte en het geweldige panorama waren ons extra dessert. De rest van de wandeling verliep vlot en kwamen om half drie aan in Ponte D’Arbia. We slapen hier met één Italiaan en twee Spanjaarden. Een bont gezelschap dus. Tot morgen. Of nee, nog niet. Nog even jullie aandacht. De gesponserde kilometers zijn opgelopen tot 352 km. Blogvolgers en andere sympathisanten denk eraan volgende week zijn we al in Rome, jazeker het gaat snel!!!. Stel het sponseren niet uit voor het te laat is. Zoals steeds wij zijn u erg dankbaar. Groetjes van Patrick en Joan.

De ochtend was nog maar net begonnen in Siena, de straten nog nat van de regen afgelopen nacht, de venters die hun souvenier kraampjes optuigen,  de straatvegers die hun werk doen, als we al op het Piazza Campo stonden. Dit schelpvormige plein is elk jaar getuige, wanneer hier “il Palio” (het vaandel) wordt gehouden. Al sinds 1287 is dit een sportieve race die eerst met stieren, later met ezels en ossen maar nu met paarden wordt gestreden tussen de 17 wijken die binnen de stadsmuren van Siena liggen. Siena, door de Etrusken gesticht werd een Romeinse kolonie ten tijde van keizer Augustus. Rond 1200 werd het leengoed toegekend aan de geestelijkheid en kwam er een einde aan het feodale tijdperk. Mede door opkomende economische activiteiten en politieke rust bracht dit veel voorspoed en rijkdom voor deze stad, en konden vele bouwwerken opgericht worden, o.a de doopkapel, het Palazzo Pubblico, en natuurlijk de  Duomo di Siena ofwel de “Cattedrale di Santa Maria Assunta”. De voorgevel hiervan is opgetrokken in witte marmer versierd met rode en groene marmerstroken, Venetiaanse mozaïeken.  De vele beelden zijn meesterwerken van de beeldhouwkunst.  Fe-no-me-naal. Het interieur is al even overweldigend, je komt ogen te kort om dit alles te bekijken. De vloer (onbedekt, slechts te zien vanaf 18 aug.tot 27 okt.) is volledig in gekleurd marmer ingelegd en bevat scènes uit het Oude en Nieuwe testament. Langs de “La Porta del Cielo” komen we via een spiraaltrap in het bovenste deel van de kerk en krijgen we een monumentale kijk op de architectuur, de schilder- en beeldhouwkunst en de glasramen. Later in het Museo dell’Opera (maakt ook deel uit van de kerk) krijgen we vanaf de oorspronkelijke muren van de geplande kathedraal (maar nooit uitgevoerd) een prachtig panorama op Siena. Na zo vele indrukken is het tijd om ons op een andere kunst te storten “Gelato”. Bijgevoegde foto zegt meer dan duizend woorden. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

Het voordeel om vroeg te vertrekken is het feit dat je van het anders zeer druk bezochte Monteriggioni foto’s kunt nemen zonder volk. We hebben ook nog nooit zo eenvoudig een stad kunnen verlaten. Er is één straat rechtdoor van de ene poort naar de andere. Na 500m op onze wandeling hebben we nog een laatste blik op deze middeleeuwse vesting. Verder slingert het pad door de landelijke omgeving rond het gehucht Lavilla waar we een zicht hebben op het “palazzo” van het landgoed La Chiocciola. De gids spreekt van 16km voor deze etappe maar volgt dan wel voor 6km een drukke weg, wij nemen een andere veilige route langs rustige onverharde wegen maar wel met enkele kilometertjes meer. De skyline van Siena met o.a. de toren aan het Piazza del Campo is reeds van ver waar te nemen. Om 13.30u waren we aan ons adres in het oude centrum voor de volgende twee nachten. Inderdaad we nemen morgen onze laatste rustdag om deze mooie stad te bezoeken. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

Toen ik de kleine luiken voor het kloosterraam van onze kamer open klapte wist ik het meteen, dit wordt een magistrale dag . We schreden stilletjes door de kloostergangen het vredige gebouw uit. Langs de licht nevelige, nog verlaten straten van San Gimignano verlieten we deze middeleeuwse stad.  Ik kreeg de kans om mooie foto’s te nemen. De kleine terrasjes zullen weldra benomen worden door de grote menigte bezoekers.  De witte nevel over het dal maakt de omgeving feeëriek.  De toppen van de heuvels zijn als het ware groene oases in een witte oceaan. De ganse dag dal in en dal uit golven we door het landschap van gekleurde wijngaarden en olijfbomen. Door de dun gebladerde bossen kunnen de zonnestralen onze weg verlichten, terwijl de vogels hun mooiste liedjes zingen en in de verte de kerktoren zijn klokken luidt. Het resultaat van het hevige onweer van twee dagen geleden is nog duidelijk te zien aan de modderige paden en afgebroken takken die onze weg blokkeren. Ook het doorwaden van de bergriviertjes is telkens een glibberige onderneming. Aan het mooi gerestaureerde “Castel Petraio” uit de twaalfde eeuw nu een wijnhuis, brengen we een kort bezoekje. Twee kilometer voor ons einddoel, dat we reeds op de top van een heuvel zien liggen, passeren we Abladia a Isola. Een klooster dat door de Cisterciënzer monniken rond het jaar 1000 werd gesticht. Bisschop Sigeric noemde in zijn reisverslag deze plek Bourgonovo. In de elfde eeuw werd het klooster uitgebreid met een verblijfplaats voor pelgrims. Ook nu nog zijn pelgrims welkom. Wij stappen echter voort naar Monteriggioni op de heuvel de Monte Ola, een van de best bewaarde middeleeuwse plaatsen in Italië.  Als vesting omringd door 560m muur met twee poorten en 14 torens. We slapen dus veilig vannacht in het casa per Ferie Santa Maria Assunta. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

De ochtendzon schijnt over de witte nevelstroken die de dalen bedekt. We hebben fantastische zichten over het typische Toscaanse landschap met de olijfbomen en druivenranken.  De villa’s met de zacht hellende lichtbruine daken liggen verspreid tussen de akkers. De La via di Francesco (Vezelay- Assisi) loopt een tijdje met ons mee, doorheen de dorpen Pozzini en Pancole waar de weg onder de kerk doorgaat. Hier heeft Sint Franciscus de eerste kerststal geïnstalleerd met levensechte figuren uit het dorp. Sindsdien is dit gebruik in miljoenen gezinnen doorgedrongen.  Onderweg passeren we nog enkele wijnhuizen van de Chianti (ch=k). Ruim voor de middag kunnen we San Gimignano zien opdoemen, hoog op de 300m hoge heuvel . Van de 72 torens die er oorspronkelijk waren gebouwd resten er nog dertien. Deze typische bouwvorm hard een sterk verdedigend karakter. De benedenverdieping was vaak een winkel en in de donkere en koele ruimtes erboven werd geleefd. De stad Gimignano heeft de erkenning als werelderfgoed. Slapen doen we in het Convento San Agostino. Enkel een ware pelgrim wordt hier toegelaten. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

Het leven van een pelgrim loopt niet altijd over rozen, zoals jullie zullen merken aan het relaas van deze dag. Het onweer van vanmorgen was nog maar net verdwenen toen we reeds vroeg langs het bruine water liepen van het kanaal. De poncho was helaas al snel nodig, en klimmen zo naar het hoog gelegen Fuccecchio. De oorspronkelijke naam verwijst naar de aanwezigheid van dadels. Aan het Piazza La Vergine heb je een blik over het dal van de Arno, die we dan straks ook gaan oversteken. In het straatbeeld verschijnen wegmarkeringen van een andere pelgrimstocht: Vézelay- Assisi. Normaal zou deze etappe eindigen in San Miniato Basso e Alto. De Lombarden stichtten een klein dorp rond een kapel gewijd aan de martelaar San Miniato. In 1211 stichtte Sint Franciscus zelf het Convento San Francesco, met een versterkte toren. Het lager gelegen Basso is veel later, met de komst van de spoorlijn, ontwikkeld. Na de middag konden we nog even van het Toscaanse landschap genieten dankzij de schaarse droge momenten. De zacht glooiende golvende heuvels met afwisselend mooi bewerkte akkers, grijsgroene olijfboomgaarden of de wijngaarden in rode herfstkleuren. Hier en daar de villa’s in de Toscaanse kleuren, okergeel en roodbruin omzoomd met de ranke smalle cypressen.  De laatste twee a drie uren van deze tocht gingen de hemel sluizen echt helemaal open, met enkele onweders op de koop toe. De zandwegen veranderden in een glibberige modderige massa en ook de wind stak een tandje bij. Tegen zes uur waren deze twee verzopen kiekens aan het Ostello Sigerico. Een douche, droge kleren aan en samen met vijf andere pelgrims het avondmaal gebruiken dat is gezellig, terwijl het buiten nog steeds bar slecht weer is. Morgen een welgekome korte etappe. Groetjes van Patrick en Joan.

Langs de Porta Elisa verlaten we het oude stadscentrum van Lucca. Er heerst een enorme drukte in de smalle Romeinse straatjes, schoolgaande jeugd, auto’s, fietsers, kleine bestelwagens, twee pelgrims enz. Ook door de dorpen Capannori en Porcari blijft de stadsdrukte ons achtervolgen. De Abbadia di Pozzeveri die we later tegenkomen is men aan het restaureren. Al sinds de elfde eeuw is er op deze plek een abdij bekend waar reizigers en dan vooral pelgrims van en naar Rome onderdak werd verleend. Pas later werd de San Pietro gebouwd met een verdedigend karakter door de van kantelen voorziene toren. In Altopascio eindigt normaal deze etappe na 16km, ware het niet dat we een beetje van de volgende etappe bijdoen om morgen weer anderhalve etappe te stappen, zodoende hebben we alweer een extra dag die we waarschijnlijk volgende week gaan inplannen. Aan jullie om te raden waar? We zijn ondertussen in de provincie Firenze, en we moeten zeggen dat de wegen ( langs druk verkeer) zeer veilig zijn gemaakt, en de bewegwijzering is nagenoeg perfect.  In Ponte A Cappiano slapen we wel op een zeer historische pelgrimsplaats, in het ” Ostello Ponte de Medici”. Al in de Middeleeuwen droegen ridders van de Tau zorg voor de brug over het kanaal Usciana. Bisschop Sigeric heeft hier gelogeerd. In de zestiende eeuw kreeg het brugcomplex zijn huidige vorm met de overwelving, waar in bijgebouwen ook een woonhuis en herberg werden opgenomen. Slaapwel, tot morgen.  Groetjes van Patrick en Joan.

Op ons zelfde uur de deur uit want er staat heel wat op het programma.  Dank zij de 20 minuten vertraging van de trein (het was nochtans geen Fyra) waren we nog net op tijd om in te stappen voor ons bezoek aan Pisa. De stad aan de Arno, lag te baden in de zon. Ik kan jullie melden dat de klokkentoren (campanile) nog niet is omgevallen ondanks dat hij serieus scheef staat. Voor onze stempel hebben wij ons aangemeld bij de veiligheidsdienst. Die waren zo onder de indruk van ons palmares dat we onder hun begeleiding, en gratis, via de Porta Santa in de kathedraal werden binnengeloodst in een zone vrij van toeristen. Pisa is echt de moeite om te bezoeken. Terug in Lucca, zusterstad van Sint Niklaas, voor de lunch en nadien een stadsbezoek. Zoals gisteren reeds gemeld hebben de Romeinen hun stempel gedrukt op deze ommuurde stad. Zoals bijvoorbeeld op het Piazza dell’ Anfitheatro staan de huizen in een grote cirkel gebouwd zoals de vorm van het amfitheater. Er heerst hier een gezellige drukte, volle terrasjes, koetsiers die hun paarden mennen door de smalle straatjes, kuierende mensen, schoolklassen die hun laatstejaarsreis maken. De kerken zijn pareltjes van architectuur en beeldhouwkunst.  Ook de interieurs zijn rijkelijk versiert met fresco’s en schilderijen, zoals b.v.  de San Michele kerk in Pisaans-Romaanse stijl. Tenslotte nog een rondwandeling van ruim 4, 5km op de stadsmuren. Morgen gaan we terug verder en wel met twee etappes achter elkaar, dan hebben we een extra vrije dag voor in …. Tot morgen Groetjes van Patrick en Joan.

Goed geslapen, ondanks dat we met drie andere pelgrims waren in het kleine pelgrimsverblijf. Dus vanmorgen fris en monter op weg, maar niet zonder ons Italiaans ontbijt. De Via Francigena (frantsjídzjena) leidt ons door het noorden van Toscane. Snel weg van de hoofdstraat en omhoog de bergen in. De huizen van de dorpjes die we doorgaan hebben hun houtkachels aan, want het is best een frisse dag. De voorbereiding van de olijfoogst is aan de gang. Netten worden  netjes onder de olijfbomen op de grond uitgespreid om later als de olijven uit de boom worden geschud ze op te vangen. De bamboebossen geven aan deze wandeling een Oosters tintje. Zachtjes komen we in het typische Toscaanse landschap, de slanke cypressen en de zalmkleurige villa’s met de bruinroze dakpannen. In Ponte S. Pietro kunnen we de rivier Serchio oversteken om deze zo’n 6km te blijven volgen. Langzamerhand naderen we Lucca. De stad die door de Etrusken werd gesticht en in de tweede eeuw voor Chr. een Romeinse kolonie werd. In de 15de eeuw werd de stad ommuurd, waarover je nog steeds kunt wandelen en fietsen zo’n 4, 5km lang. Morgen hebben we een rustdag ingelast en brengen we een uitgebreid bezoek aan deze stad. De stad van Giacomo Puccini, met zijn opera’s La Bohème, Toscane, Madame Butterfly en Turandot. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.