De dorpelingen die al vroeg op zijn kunnen nog net twee groene schimmen zien verdwijnen in de nevel, voor een wandeling van 4uur. Reeds vanaf de eerste meters klimmen we de berg op. De rotsige wandelpaden van enkele dagen geleden zijn deels herschapen in glibberige bergriviertjes. Na 2,5km passeren we de dam van het Lac des Toules. Even is de nevel iets hoger opgetrokken zodat ik enkele foto’s kan nemen. Aan de overkant van het meer zien we de halfopen overdekte galerie van de autoweg naar de ingang van de tunnel. Koeien en stieren komen op ons pad naar beneden. Vanaf 2300m zitten we in de sneeuw, het is toch even wennen. Door de mist kunnen we niet inschatten hoe ver het nog is, en de weg stijgt en stijgt. Uiteindelijk doemen de gebouwen van het klooster “Hospice du Saint Bernard” op. Omdat de Saracenen in de Middeleeuwen dood en verderf zaaiden onder de reizigers die deze pas wilden passeren wierp de nobele geestelijke Bernard van Menthon zich op als beschermer. Sinds 1049 namen de kloosterlingen de zorg voor de reizigers en pelgrims. Sinds die tijd werden de beroemde honden ook gebruikt voor reddingsoperaties. De Grote-Sint-Bernardpas is de oudste pas van de westelijke Alpen. In 1800 is het leger van Napoleon hierlangs naar Italië getrokken. Dit is zonder meer het hoogste punt van onze “Via Francigena” maar niet het gehoopte hoogtepunt. Morgen naar La Bella Italia. Groetjes van Patrick en Joan.