Even resumé van week 4: 146km. 175951 stappen, 254 foto’s en 263 € aan overnachtingen,  geen zalf meer nodig.
Er zijn zo van die dagen dat niet echt alles meezit.  We zijn nochtans goed vertrokken,  na een uitgebreid ontbijt om 8.30u op weg. Nu in het vorige verslag had ik reeds verteld dat we een 5km van de route zaten, dit om een betere slaap locatie te hebben dan een zaal zonder bedden in Sommeval. Patrick had gezien op de kaart dat we via een steil bospad +/- 1km terug op de GR route moesten geraken,  maar die hebben we nooit echt bereikt. Het blijft een moeilijke zaak om in een bos het juiste pad te vinden. Ook de slechte markeringen waren hier de spelbreker, soms wel op elke boom om dan plots weer op te houden .Na 9km. zagen we terug de beschaafde wereld en vroegen of we hier in Sommeval zaten. Neen was het kordate antwoord,  In Javernant (welke niet meer op de kaart vermeld stond) antwoordde de groententuinman. Hij wees ons een meer directe weg naar Ervy – le – Châtel, de route national N77. Toen hij hoorde dat we onderweg waren naar St. Jaques schudde hij meewarig zijn hoofd en gaf ons prompt enkele tomaten mee. Door deze variante misten we zo het dorp Eaux-Puiseaux voor ons baguette en ook een groot gedeelte van het land van Othe*. Bossen, boomgaarden, kleine dalen waardoorheen riviertjes slingeren, molens, duiventillen en bloemrijke dorpen. Jammer voor ons. Na 19km. Belandden we in Auxon bij een Intermarché die pas om 14.45u terug open ging. Patrick had zijn rugzak neergezet om verder te informeren naar een bakker. Ik besloot na een tijdje om de rugzak ook te luchten. Het is op dat moment dat ik het in de gaten kreeg, het zweet brak mij uit. Ik was in alle staten van paniek, m, n rode tas met fleece en regenjas ontbrak!!! Hoe kon dit gebeuren ? Patrick die tevergeefs was weergekeerd, zag me al van ver wilde gebaren maken. Later begreep hij waarom. Gebeld naar de vorige gîte, natuurlijk niemand die de hoorn afnam. Wat nu gezongen. Tot Patrick zich realiseerde dat hij vanmorgen iets roods in zijn rugzak had geladen. En inderdaad daar verscheen m, n rode tas. Ik kon nog net een vreugdedans bedwingen. Wat een opluchting!!! Oef, oef, oef. Rond half vier konden we onze middag afronden en verder stappen naar onze eindbestemming,  een opvangplaats van Caritas France te Evry-le -Châtel. In het logboek van de kamer zagen we dat er bekende namen de vorige dag (en) de revue hadden gepasseerd.  Theo uit Haarlem en Dorrie uit Holland.  Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : meewarig schudde hij zijn hoofd.

Foto : Toegangspoort van Ervy-le-Châtel