Saint – Ferme—Roquebrune—La Réole.
Vanmorgen was ik echt zéér aangenaam verrast.  We vertelde aan Jeroen,  dat we dagelijks een verslag maakte en zodra we Wifi hadden, deze ook postte op onze blog.  Bij Jeroen begon er iets te dagen.  Hij had enige tijd geleden,  iets opgezocht op z, n ” slimme telefoon ” en is toen op onze blog gestoten. Hij vond deze zéér interessant en goed geschreven. Zo leerde hij wat meer van de streek waar hij enkele dagen later zou doorwandelen.  Tof hé. Dus op weg met z, n vieren : twee Belgen, één Fransman en één Nederlander, een bont gezelschap. De 20 km vliegen voorbij. Voor de overnachting vandaag was het een ingewikkelde zaak. Michel heeft gisteren gebeld naar een contactpersoon die dan op zijn / haar beurt een vrijwilliger verwittigd die voor opvang zorgt. De afspraak is dan, dat ze ons oppikken aan de kerk van La Réole rond 16u.  Dit wil zeggen dat we enkel een naam weten en geen adres waar we gaan slapen.  Nu wil het toeval dat we voor ons middageten een bank en tafel zien, op het privé terrein van een pelgrimrefuge, een mooie boerderij. We vragen of dit mogelijk is, en ja hoor, het is tevens daar waar ons bedje gespreid is. Dus na de middag hebben we onze rugzak daar achtergelaten, en zijn verder gewandeld naar La Réole, als gewone toeristen. Dat is weer wat anders. 6km later zijn we daar aangekomen en hebben afscheid genomen van Jeroen. ( Nog een goede Camino toegewenst). We hebben de Sint – Pieterkerk, uit de XIIIe eeuw en het Benedictijner klooster uit de XVIIIe eeuw bezocht. Rond half vier heeft Bernadette, de hospita, ons komen afhalen. We zijn hier niet alleen. Een eenheid para’s uit Diest / Schaffen zijn in de omgeving op oefening en zes van hen overnachten hier. Na de douche ,weer een heerlijk avondmaal en nu nog een heerlijk bed. Slaapwel. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Jeroen.

Foto : benedictijner klooster in La Réole

Foto : refuge ” la Peyrière “

Port-S.F.e.P—Les Leves et Thoumeyragues—Pellegrue—St.Ferme.
Na een nacht met donder en bliksem zijn drie pelgrims, wij en onze Franse vriend Michel, de brug over de rivier Dordogne overgestoken. Van Port-Sainte-Foy naar Sainte-Foy-la Grande. Let op, dit zijn twee verschillende dorpen vermits Port-Sainte-Foy in het departement Dordonge ligt en het andere tot de Gironde (33) behoort. Zoals de naam van het dorp al laat vermoeden, hadden ze vroeger een kleine haven langs de rivier voor het vervoer van hout (eik en kastanje) en natuurlijk ook voor vaten wijn. Echter door de opkomst van het spoor is deze activiteit volledig verdwenen. De ganse dag door de wijngaarden van de Bordeaux gelopen, meer bepaald de ” Entre-deux-Mers”. Tegenwoordig maken ze buiten de traditionele witte wijn, ook rode wijn en de rosé. De oogst is hier begonnen, maar alle nostalgie is verdwenen. De vreugde, de samenhorigheid van de plukkers, de studenten die gingen helpen met de druivenpluk. Niets van dit alles. Het is nu een complexe machine die over de wijnranken rijdt en de druiven “afschudt”. Naargelang de druivensoort kan het trillen afgesteld worden. Via een interne lopende band belanden de sappige zacht gele of de donker mauve vruchtjes in twee verzamelbakken die achteraf geledigd worden in de aanhangcitern van de tractor, die er dan verder mee naar de wijn installaties rijdt voor verdere verwerking. Het is een gewoon produktieproces als een ander, met quota, hectoliters,  grafieken enz… Nu 2013 zal zeker niet als een goed wijnjaar in de boeken worden ingeschreven. Tijdens het voorjaar zijn vele bloemen afgeregend, en in september te veel water gehad zodat er reeds veel druiven zijn gerot. Op onze weg komen we door het dorpje Les Leves et Thoumeyragues met een typische zuiderse kerk. De voorgevel is veel hoger gebouwd dan het dak van de kerk. Dit is dan ook de plaats waar de klokken hangen. Rond half drie komen we aan in Saint-Ferme. (voor een etappe van 27km is dat niet slecht, dacht ik zo). Dit dorp heeft Gallo-Romeinse wortels. Het is echter de massieve en versterkte benedictijner abdij uit de XIe eeuw dat aan de basis ligt van dit dorp. Later krijgen we nog een rondleiding. We zijn nu in de refuge bij Jacques en Monique, waar we weer kunnen genieten van een zeer goede ontvangst. Een goed bed, dito douche een maaltijd om u tegen te zeggen en onze was wordt gedaan. Wat kan een dankbare pelgrim meer wensen. Rond half vijf komt Jeroen uit Tilburg aankloppen. Hij heeft zomaar eventjes 89km gewandeld, ja jullie lezen dit goed, 89 km. Hij kon geen slaapplaats vinden en heeft dan maar op 2 à 3 uurtjes slaap op een bank na, een dag, een nacht en een dag doorgestapt. Met nog een onweer daarbovenop. Gelukkig voor hem bleef “de schade” beperkt tot enkele geïrriteerde tenen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Rivier “Dordogne” met aan de rechter oever Port-Sainte- Foy

Foto : kerk in Les Leves et Thoumeyragues.

Foto : een druivenschudmachine.

Foto : Entre- Deux-Mers.

Foto : benedictijner abdij te Saint Ferme.

Gretig zijn we reeds om 8.10u op weg voor een tochtje van 5u. We hebben het nog eventjes kunnen uitstellen,  maar uiteindelijk toch onze ponchos over ons aangetrokken.  De eerste kilometers verlopen nog doorheen de bossen, maar dan zijn ze er weer, we hebben hen een tijdje moeten missen, de wijngaarden. De droge witte wijn van de Montravel, de meer gele zoete; de Rosette, en nog een andere witte wijn de Pécharmant. Alle drie behoren ze tot de appellation Bergerac. Daar men een boogscheut verwijderd is van de Gironde heeft men ook de appellation Bordeaux. We zijn dan ook in de Périgord purper, niet vanwege de kastelen, zoals eerder geschreven, maar vanwege de wijn. De eik (l’arbre de pèlerin) die we hier passeren is geplant in 1760. Hoeveel pelgrims heeft hij niet zien voorbij komen? Ondertussen, zonder poncho, wandelen we op een plateau en krijgen een panorama van 360gr. Er staat ook een mooi gerestaureerde graanmolen. (Moulin de la Rouquette). We dalen af in de vallei van de Dordogne voor ons verblijf vandaag. Een voormalige pastorij is ingericht als pelgrim refuge. Dit zijn de beste lokaties die een pelgrim kan wensen. Een bed, douche, keuken voor zijn maaltijden en best betaalbaar +/- 8 € p.p. Ook dit is belangrijk voor ons, temeer dat we zo’n slordige 110 overnachtingen nodig hebben. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : appellation Bergerac.

Foto : moulin de la Rouquette

Foto : de pelgrimsboom

Mussidan-Les Roches-La Gratade.
Weeral een overzicht, deze keer van week 8: 154km./185592 stappen/457 foto’s/223 € aan overnachtingen.
Normaal was het vandaag een route van 33km. Maar dit was te veel voor onze metgezel Michel en ook wijzelf hadden nog eens graag een halve rustdag, vandaar de 14 km. Michel is een zeer aangename reiscompagnon,  hij kent de streek en kan ons het één en het ander bijbrengen. Ook voor het reserveren van onze slaapplaatsen doet hij de nodige telefoontjes. Dus voor zaterdag en zondag hebben we voor        ’s avonds ook al de verzekering van een dak boven ons hoofd.Zoals gezegd, is het een korte wandeling geworden, hoofdzakelijk door heidegebied. In Les Roches ben ik toch verrast welk een prachtige kerk men hier heeft (zie foto). Het is tenslotte een gehucht met enkele huizen. Nu is er mij ter oren gekomen, of we zouden hier te weinig eten. Oordeel zelf, hier volgt mijn menu van gisteren. Smakelijk : s’ morgens een halve baguette met confituur van aardbeien en abrikozen + een kuip koffie. Voor de middag verorber ik 4/5 van een brood (+/- dubbele van een baguette) met kaas, charcuterie,  choco. Nadien een banaan en nog een dessertje ( pudding of rijstpap). Gisterenavond zijn we nog een pelgrimsmenu gaan eten voor 13 €. 2 borden soep, voorgerecht was een salade van tomaten, ui, en kop. De hoofdschotel, rosbief met gefrituurde aardappelblokjes en salade, dan is het tijd voor de kaas terwijl het mandje brood op de tafel staat van begin tot einde. Voor dessert heb ik een chocolademouse genomen. Een halve fles wijn behoort ook tot de “menu pèlerin”. Patrick en Michel zijn de volgende etappes aan het samenstellen tot aan Saint-Server, terwijl ik mij met de foto’s en de blog bezig hou. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : kerk in  Les Roches.

Foto : de slaapplaatsen voor de komende dagen zijn geregeld.

Puy-Ferrat—Saint-Astier—Plamèze—Saint-Louis en l’Isle—Sourzac—Mussidan.
Het was weer heerlijk ontwaken, fantastisch geslapen. Zelfs van het onweer niets gemerkt, Patrick wel. Ik wou best nog wat blijven soezen, maar we staan onder tijdsdruk vandaag, we moeten vóór 16u aan de gemeentelijke refuge zijn of we kunnen buiten slapen. Dus maar vlug uit de veren. Een groot deel van deze tocht gaat door de gemengde bossen, eiken en dennen, langs de vallei van de l’Isle. En als ge hoort, vallei,  wil dat zeggen, een beetje naar boven en een beetje naar beneden en opnieuw en opn……maar steeds met onze neus in de dennengeur. Zwembaden komen we hier meer en meer tegen en ook nieuwere huizen (veel 2de verblijven denk ik).  Vanmorgen zijn we zonder brood vertrokken, met het idee dat we onderweg wel iets zullen vinden, niet dus. Patrick vraagt aan een mevrouw, die net thuiskomt, of er een bakker is vóór Mussidan? Negatief, enkel bos. Oei, dan is er een broodprobleem, en prompt geeft ze Patrick een half brood, zich verontschuldigend,  dat het van gisteren is. Mooi toch. Om 15.10, prima op tijd, zijn we in Mussidan. Mussidan is van Keltische oorsprong. “Muce” = schuilplaats  “Dun” = een nobele, edelman. We leren ook nieuwe Franse woorden, jullie voelen hem al aankomen hé, een nieuwe quiz vraag: wat is een “sac à viande”. Buiten een zak om vlees in te bewaren of te drogen is er nog een andere betekenis.  Ik zal jullie ruim de tijd geven om op te zoeken. Ondertussen sluit ik af met een bedenking die ik laatst, op één van onze wandelingen, aan een boom zag aangeplakt : VERGELIJKEN IS HET EINDE VAN HET GELUK, EN HET BEGIN VAN ONTEVREDENHEID.
Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : wandelweg langs de vallei van de l’Isle.

Foto : L’Isle in Sourzac.

Foto : gemeentelijke refuge.

Foto : brug over de L’Isle in Mussidan.

Périgueux—Chancelade—Gravelle—Puyferrat
Vooraleer we de deur uitgaan worden er enkele wegingen gedaan met een digitale weegschaal. Patrick weegt 84kg=-12 (rugzak=13kg). Ik weeg 68kg=-5 kg (rugzak= 18kg). Met een “bonne route” ging Juliette, de hospita, ons nog uitwuiven vanop het balkon. Te midden op de brug over de rivier l’Isle hebben we nog een mooi zicht op de kerk Saint Front met zijn byzantijnse koepels. Het duurde zeker tot de middag vooraleer we terug in de natuur waren en de bebouwing achter ons lieten. In Chancelade heeft men in de XIIde eeuw een mooie abdij gebouwd. Het is opgetrokken in witte steen van Chancelade welke van betere kwaliteit is dan die uit de groeve van Périgueux. Momenteel wordt er geen witte steen van hier meer uitgevoerd, enkel nog op bestelling voor kunstenaars. Na de middag wandelen we nog eens langs een kanaal dat is altijd zeer aangenaam. Op de oever een dubbele rij bomen.  Het valt me op dat de stijl van huizen meer mediterraan aan het worden is. De helling van de daken is minder steil en men gebruikt meer de gebogen pannen i.p.v. aarde leien. Tegen 17u zijn we in onze gîte.  Het kasteel van Puy-Ferrat. Er zijn 15 bedden beschikbaar op de vroegere hooizolder van de paardestallen, waarvan er nu 2 bezet zijn. Het kasteel uit de 15de eeuw hebben we kunnen bezichtigen,  indrukwekkend gewoon. Momenteel is het eigendom van de fam. Marzat. Men kan het kasteel afhuren voor feesten, tegen een schappelijk prijsje van 2500 €/dag. De administratie in Frankrijk is niet simpel, wat dacht ge hier van. Chateau De Puy-Ferrat ligt in de provincie: Périgord, Regio: Aquitaine, Departement: Dordogne, Arrondissement : Périgueux,  Canton : Saint-Astier, Gemeente : Saint-Astier. Plaats : Puy-Ferrat. Met elk zijn bevoegdheden.

Foto : abdij van Chancelade

Foto : wandelen langs het kanaal.

Foto : kasteel van Puyferrand.

Foto : slaapkamer

Sorges—Fonnioras—Périgueux.
De geur van de herfst, het zachte ochtendlicht dat door het reeds uitgedunde bladerdak van de bossen op onze paden valt maakt het weer een uitgelezen dag om te wandelen. Michel gaat ons de volledige dag vergezellen. Het is een meteorologische hoogdag en ook de natuur zou ik met de nodige superlatieven moeten beschrijven. Onderweg doemt plots het “Château de Caussade” op. Het is nog een in prachtige staat verkerend kasteel uit de XVe eeuw. Even voor Périgueux bewandelen we de route Napoleon. Dit is de weg die de troepen van Napoleon hebben afgelegd onderweg naar Spanje. In het centrum van Périgueux logeren we bij Jean-Louis en Juliette Voisin-Paul in een appartement op de 5de verdieping. We zijn pelgrim nr 100 en 101 die men ontvangt dit jaar. Ik heb m, n schoenen in de stad laten herstellen. De zool kwam los, en probeer deze al weken op te lappen met kleefband, maar steeds heb ik ’s morgens, van het natte gras, natte voeten. De vriendelijke schoenmaker had maar enkele minuten nodig om ze te lijmen en het was nog gratis ook. De wandeling was maar 22km, dus zijn we in de late middag nog de oude stad gaan bezoeken, met o.a. de mooie witte kerk ” Saint-Front”. Front is een oude jongens voornaam. Aan de kerk is ook een klooster verbonden dat we als pelgrim gratis mochten bezoeken. Omdat er hier wifi is, heb ik mij gehaast om deze blog af te krijgen en te posten. Veel leesplezier.
Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Château de Caussade

Foto : de kerk Saint – Front.

Thiviers—Nouzet—Lauzélie—Négrondes—Les Palissoux—Sorges
We hebben geen haast vandaag. De refuge voor vanavond is tegen 16u pas open. Dus heb ik nu nog de tijd om een verkwikkende douche te nemen, rustig te ontbijten en vooral nog enkele reacties te lezen op de blog, waar we steeds nieuwsgierig naar zijn. Het is weer een zalige morgen een wolkenloze blauwe hemel en een 30gr.te verwachten. We hebben al slechtere dagen gehad. De route leidt ons door het centrum van Thiviers (Tiveris) gebouwd op een oude vulkaan met een hoogte van 272m. De kerk Notre Dame met een stijl romaans-byzantijns dateert van de XVIde eeuw. De notenboom (le noyer) staat centraal op onze wandeling. Meermaals langs de paden vindt men plantages met notenbomen.  De noten worden gebruikt voor olie, in de salades, ook voor gebak of gewoon als droog fruit. Op onze weg vinden we een jonge plantage maar het duurt nog 7 jaar vooraleer men noten kan kraken. Stilletjes verandert de structuur van de grond, het wit van de kalksteen wordt duidelijk zichtbaar. We zijn in de Périgord wit. De eerste ontmoeting met Michel, was in de refuge van La Coquille,  een Franse pelgrim die uit de streek van Limoge afkomstig is. Hij wandelt nu nog als het ware in zijn achtertuin. We ontmoeten hem vandaag terug en wandelt met ons verder naar Sorges. Dit dorp ligt nog juist in het gebied Périgord wit maar wordt toch de hoofdstad van de truffel genoemd (de zwarte diamant). Voor de oogst van deze zeldzame champignon, die groeit op de wortels van eiken of notenbomen worden meer en meer honden gebruikt, want in tegenstelling met de varkens eten ze deze waardevolle buit niet op. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : notenboom plantage.

Foto : op het terras van de Chambre D’hotes in Thiviers.

Foto : Patrick en Michel

Foto : varkenshokken.  Varkens kunnen hier nog vrij rondlopen. Nu geen verkeerde bedenkingen maken hé.

Daar de supermarkt om 9u open gaat, zijn we pas om half tien met een volgeladen rugzak op pad. Het is een staalblauwe hemel en windstil wanneer we de eerste bossen in wandelen,  het is ten slotte “le Périgord vert”. Het is heerlijk rustig wandelweer, de enkele geluiden dat ge hoort is het tsjirpen van de krekels, het zoemen van een vlieg of een bij, ons geritsel als we door de dorre bladeren stappen. De kleine hagedisjes worden opgeschrikt uit hun zonnebadje en schuifelen vlug het hoge gras in. In het dal hoort ge nog het gekrijs van de roofvogel op zoek naar zijn middagmaal. Dan is nu het moment van deze dag aangebroken! Tromgeroffel,  laat de klokken luiden, de hoorns weerklinken en de bazuinen galmen. Ter hoogte van het gehucht” Le Pont Fermier” zijn we in de HELFT VAN ONZE WEG NAAR SANTIAGO DE COMPOSTELA 1187 km. ( gemiddeld 24, 22km/stapdag). Er volgen dus in principe nog 50 journaals. Indien er nog rustdagen of gesplitste etappes volgen, komt er natuurlijk nog wat post bij. Dagafstanden onder de 20km zijn rustdagen, zo ook vandaag. We hebben een onderkomen in een Chambre D’hotes “Led Conches” in Thiviers, de hoofdstad van de foie gras. Het is een middeleeuwse stad die om zijn strategische ligging meermaals is verwoest en terug opgebouwd. Tevens ook een bekende stopplaats voor pelgrims. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : le Périgord vert.

Foto : in de helft van onze tocht. 1187 km.

Les Cars—Lautrette—Châlus—Firbeix—La Coquille (departement: Dordogne 24)
Om 7u ontwaken we, ik op kamer 7 en Patrick op kamer 1. Vandaag begint de herfst. En wat voor een begin! Het was een wandeling voor de fijnproevers. Vanmorgen verschenen de eerste zonnestralen reeds over de heuveltoppen en verlichtte de dalen, die nog onder de nevel verborgen lagen. De weiden die door de dauwdruppels bezaaid waren schitterden. Patrick blijft ondertussen steeds uitzien naar reeën, die vertoeven ’s morgens graag aan de rand van het bos. Vandaag heeft hij succes, een reebok ligt heerlijk in de zonnige weide. (zie foto). In Firbeix, het is dan ondertussen middag geworden, verlaten we de Haute-Vienne en de Limousin om een nieuw departement te ontdekken. De Dordogne. Dit departement ligt in het gebied de Périgord.  Het noorden is de Périgord groen, vanwege de bossen en weiden. Het oosten wordt de Périgord zwart genoemd vanwege de truffels.  In het zuiden , waar de vele kastelen zijn gebouwd ten tijde van de 30 jarige oorlog ligt de Périgord purper, en ten slotte centraal, door het witte gesteente, de Périgord wit. Op het einde van deze wandeling zijn we in het dorp ” La Coquille”, hoe toepasselijk. De refuge waar we nu overnachten heeft zes plaatsen beschikbaar waar er nu vijf bezet zijn. Christine, de hospita, heeft haar uiterste best gedaan om voor ons, wij en drie Franse pelgrims een heerlijke maaltijd voor te schotelen: stevige groentesoep,  voorgerecht met tomaten, komkommer en rode biet daarna komt het hoofdgerecht dit is een ovenschotel met pasta en vlees. Als alle borden leeg zijn komt natuurlijk de kaasschotel, terwijl het brood steeds bij elke gang aanwezig is. Als dessert heeft ze nog een chocoladepudding met een stuk cake voorzien. We kunnen er weeral een tijdje tegen. Ja het is helemaal anders dan gisteren, dat maakt deze tocht toch zo speciaal.
Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : de nevel over de valleien

Foto : prachtige wandelwegen.

Foto : reebok in het zonnetje.