De lichte bewolking was al snel verdwenen om ons een zonovergoten dag te geven. Pas na een uur konden we de drukte van de grote stad achter ons laten. Tot aan de middag in Santa Margherita liepen we over de asfaltwegen door de verstilde dorpen zoals San Giacomo della Cerrata en San Leonardo. Nadien kregen we toch meer landelijke wegen onder onze voeten langs natuurlijk de rijstvelden en langs netjes op rijen geplante populierenbossen . Wij vermoeden dat dit hout dient om de talrijke pizzaovens te verwarmen. In Belgioioso had Patrick het moeilijk om de grote omweg die de Gps en de bruine Via Francigena borden voorzien hadden, te vermijden. Maar het is hem toch gelukt. Nadat we het dorp Corteolana gepasseerd zijn, steken we via een dambrug het riviertje de Olono over. Hier in het Oratorium San Guiseppe van Santa Cristina e Bissone is alles aanwezig, en nog meer ook, wat een pelgrim nodig heeft: bed, douche, koffie en briochen voor het ontbijt. Slaapwel en tot morgen. Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Na vier dagen, stappen we nog steeds op de dijken tussen de rijstvelden. Ongeveer 6km later kunnen we deze dan toch verlaten om het slingerend wandelpad op de oevers van de rivier Ticino te volgen. Het blauwe water van deze brede, bijwijlen stevig stromende rivier, levert mooie foto’s op. De licht beboste oevers brengt ons toch wat schaduw op deze aangename windluwe zonnige herfstdag. De Ticino met zijn witte kiezelbanken ontspringt in Zwitserland om na 248km uit te monden in de Po. Wij blijven hem volgen tot onze eindbestemming Pavia (klemtoon op de “i”). Deze korte etappe geeft ons de gelegenheid om Pavia te bezoeken. Via de Ponte Coperta (overdekte brug) belanden we in het oude centrum van de stad, die in de Romeinse tijd de naam van de rivier meekreeg Ticinum. Il Duomo (de dom) op het grote plein heeft een koepel uit de 19de eeuw die wat betreft grootte kan strijden met die van Sint Pieter in Rome. (We zullen kunnen vergelijken). De voorgevel had een veelkleurige marmeren bekleding moeten krijgen maar we moeten het nu stellen met de ruwbouw. Ik heb ons slapen geregeld in het Ostello Santa Maria, met tevens in een lokaal restaurant een pelgrimsmenu. Dat is weer dik in orde. Tot morgen, groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Op deze vroege herfstochtend begeven zich geruisloos drie pelgrims silhouetten op pad door het weidse landschap dat met een zachte frisse witte nevelsluier was bedekt.  De weg leidt ons al direkt door landelijk gebied, waar we toch opmerken dat de rijstvelden worden afgewisseld met maïsvelden en bossen. In de dorpjes Remondò en Tromello gaat het leven zijn gewone rustige gangetje.  In Tromello of “Tremel” zoals bisschop Sigeric het in 990 noteerde in zijn reisverslag,  worden we aangesproken door een Italiaanse verantwoordelijke van de Via Francigena om onze pelgrimsboekjes even mee te nemen naar zijn thuis om te voorzien van een stempel. Enkele minuutjes later komt hij weer aangefietst en heeft nog extra oorkonde bij voor ons.Garlasco, een 6 km voor het einde is onze picknick plaats. De rest van deze wandeling lopen we langs het kanaal Cavour, een aangename afwisseling.   Rond 15.30u zijn we gearriveerd in Cropello Cairoli meer bepaald in het Parrocchia San Giorgio Martire. Vier bedden van de 14 zijn bezet. Wij drieën en een doorwinterde Italiaanse pelgrim Flavio. Hij stopt in Sienna en zal dus nog regelmatig ons pad kruisen. Magda en Patrick zullen vanavond wel beter slapen, zo zonder snurkers. Tot morgen.  Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Wat zijn de klokken braaf geweest, om 22u gestopt en om 6u deze morgen terug begonnen. D.w.z. flink uitgerust om weeral tussen de rijstvelden te flaneren op de verhoogde dijken. Ze hebben nog héél véél werk om de oogst binnen te halen. Al in de tiende eeuw kende men hier de verbouw van rijst, die waarschijnlijk door de Arabieren werd geïntroduceerd in Sicilië. De Cisterciënzer monniken ontdekten dat in de Povlakte de juiste omstandigheden voor de rijstbouw aanwezig waren en vanaf 1400 wordt deze dan ook op grote schaal toegepast. Arborio is de meest verkochte rijstsoort en heeft rijstkorrels die meer dan viermaal hun gewicht aan vocht op kunnen nemen zonder van vorm te veranderen of kapot te koken. Reeds kort na de middag waren we in “Abbazia di Sant’Albino”. Deze abdij werd volgens de legende door Karel de Grote in 773 gesticht. Tijdens de middeleeuwen was dit een pleisterplaats voor pelgrims. Dus ook nu nog wordt dit kloostergebouw gebruikt als opvangplaats langs de Via Francigena.  Een bezoek aan het oude centrum van Mortara zat er ook in, als ook een” gelato” (Italiaans ijs). De gotische basiliek San Lorenzo heeft een bijzondere voorgevel , waarbij de gaten in de bakstenen gevel opvallen. Deze dienden om verankering te kunnen maken met een later aan te brengen marmeren gevel, maar daar is men niet aan toe gekomen. De tafel is ondertussen gedekt voor 6 pelgrims. We zijn hier weer bijzonder goed ontvangen. Tot morgen Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Onder de blauwe hemel heeft vanmorgen de hospitalero ons begeleid naar de start van deze korte etappe. Na het oversteken van de rivier de Sesia volgen we al snel een zes kilometer lange hoge grinddijk tussen, je kan het al raden, de rijstvelden. Het monotone landschap wordt af en toe doorbroken door met berken of populieren aangeplante bossen. Reeds na enkele kilometers verlaten we Piemonte om een  nieuwe provincie te begroeten: Lombardije. Voor ons dagelijks brood kunnen we terecht in Palestro, verwijst naar het latijnse woord: “paluster”= moerassige grond. Dus de ideale plaats voor rijstplantages en ook muggen. Daar de rijst oogstrijp is en geen water meer behoeft, hebben we van deze vervelende zoemende steekbeestjes geen last. Voor overnachting heb ik voor ons een kamer geboekt in het complex voor pelgrims van de municipio (gemeentehuis) waar, volgens de gids, de klok ons een onvergetelijke herinnering zal achterlaten. Morgen vertel ik jullie wat ervan waar is. Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Onder een wolkeloze hemel op deze zonnige zondag vertrokken voor één van de langste wandelingen die we doen in Italië.  In de gids was de vermelding van drie botinnen enkel te verklaren door de afstand, want de hele route was heuvel-en bergloos met paden door een polderachtig landschap vol rijstvelden. Overal waar je zien kunt, zie je de rijstvelden afgebakend met dijken om alles onder water te kunnen zetten. Ondertussen is de oogst volop bezig. Grote machines, te vergelijken met onze graandorsmachines, snijden de stengels af en storten later de korrels in grote vergaarbakken gereed voor de risotto. Bij ons achter een traktor op het veld zie je de meeuwen volop achter insecten jagen, hier zijn het de kleine zilverreiger,  de heilige ibis en de blauwe reiger die op de kikkers jagen. Die zijn hier massaal aanwezig op de natte rijstvelden. Op het ganse traject komen we maar twee dorpen door: Santhià, waar we ons kunnen bevoorraden en San Germano Vercelese voor ons middagmaal. Door de vele besparingen zijn er vele bus- en trein lijnen afgeschaft of rijden enkel op weekdagen. Zodoende heeft Magda deze, voor haar de eerste, lange wandeling volledig mee moeten stappen. Het is in een grote stad steeds een probleem om snel het overnachtingsadres te vinden. Voor Magda was de laatste kilometer te veel met een appelflauwte als gevolg. De verwittigde hulpdienst was snel ter plaatse, en na een korte controle, druivensuiker en water konden we na een tijd de laatste loodjes afwerken, mede door de hulp van de mensen van het rode kruis om de juiste lokatie te vinden. In het Ostello Seminario Arcivescovile in Vercelli werden we goed opgevangen , een goed bed, goede douche en daarboven op een goede maaltijd. In geen tijd was Magda weer de “oude”. Nu nog een goede nachtrust. Tot morgen. Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

De stad Ivrea verlaten we langs het turkooise water van de brede rivier de Dora Baltea. De lokale kanoclub heeft voor een aftakking met wild water gezorgd. Al vlug gaat de tocht verder over rustige, landelijke wegen. Langs de kant van de straat, of op een hoek vind je tal van kapelletjes met heiligen beelden of gans beschilderd met religieuze figuren. Ook onze Sint-Rochus wordt meermaals weergegeven. In San Pietro, gehucht van Bollengo kunnen we het Romaans kerkje San Pietro e Paolo bewonderen. Het is hier dat we onze eerste Vlaamse pelgrim Peter uit Aalst ontmoeten. Hij is in Reims aan zijn Via Francigena begonnen en heeft ruim de tijd genomen om eind november in Rome aan te komen. Wederzijdse verhalen en ervaringen worden tijdens onze verderzetting uitgewisseld.  De lekkere druiven blauwe en witte zijn nooit ver weg, ook zien we voor het eerst een kiwi plantage met toch wel een goede oogst. In Palazzo Canavese kunnen we onze flessen vullen met bronwater zelfs met gas. Het is een tocht geworden langs oude kerkjes en kapelletjes. Ook in Piverone wandelen we langs de ruïne van de kapel Gesiun. Rond vier uur waren we in onze Ostello per pelegrini, waar onze nicht Magda reeds ter plaatse was. Morgen en de volgende 10 dagen zijn we dus met drie. Dat wordt weer heel plezant. Tot morgen, groetjes van Magda, Patrick en Joan. .

Benvenuto in Piemonte. We verlaten vandaag de bergen,  althans de Alpen. Wat niet wil zeggen dat de volgende etappes tot in Rome gemakkelijk gaan zijn, volgens de gids moet het zwaarste nog komen. De Apennijnen. Ik zal jullie nu een verklaring geven voor het zesletterwoord ” pittig” zoals in pittige wandeling dat de schrijver van de gids wel eens pleegt te gebruiken. Al onmiddellijk ga je een steile helling op die je na enkele meters al naar adem doet happen, daarna een beetje plat, zodat je denkt haha ik ben er. Dit is echter ijdele hoop, want daar is de volgende helling al. Na enkele pauzes ben je dan eindelijk op het hoogste punt geraakt, en krijgt ge als beloning mooie vergezichten. Voor de afdaling denk je aan zachtdalende brede wandelpaden, vergeet het maar. Uitgedroogde rivierbeddingen zijn het met grote rotsen en keien overal verspreid. En zo helemaal naar beneden. Tot hier m, n uiteenzetting.  De bedoeling van deze route is om zoveel mogelijk de ss29 te vermijden. (de ongelukkige lettercombinatie staat voor strada statale)  We volgen voor een stuk de “sentiero di vignetti” en langs de kerk van het hooggelegen dorp Carema. Het uitzicht vanuit de wijngaarden is geweldig. De druivenranken worden hier over pergola’s geleidt zodat we letterlijk onder de druiven kunnen lopen. Ik denk dat dit nog de traditionele manier is die ook de Oude Romeinen gebruikten. We slapen vanavond in het centrum van Ivrea, door Sigeric als Everi genoteerd. Tot morgen en de groetjes van Patrick en Joan.

De route start bij Il Casello de naam van het jeugdhotel, onze slaapplaats.  Dus geen extra (kilo) meters te doen. De ochtendzon komt al piepen boven de bergen als de beschrijving in de gids ons door de rustige, pittoreske dorpjes Barnes en Arnad leidt.  In de stille smalle straatjes hangt de geur van de houtvuren in de huizen. Een haan kraait de laatste slapers wakker. Zo lopen we haast onopgemerkt verder over de goed aangelegde paden. Mede onder invloed van de via Francigena wordt er hard gewerkt aan de renovatie van deze oude wegen. Over de bruisende rivier de Dora Baltea kunnen we met de prachtig gerestaureerde romeinse brug (in 2000 door overstroming verwoest) onze weg voort zetten. Een indrukwekkend fort rijst boven de bebouwing van de gemeente Bard uit. Het Forte di Bard werd tussen 1830 en 1838 gebouwd. De oude middeleeuwse steegjes van Bard brengen ons bij de 221m lange oorspronkelijke door de Romeinen aangelegde Via delle Gallie. Je volgt nog de groeven die de karrenwielen hebben achtergelaten in het plaveisel. Het smalle straatje door Donnas levert mooie foto’s op. We zitten hier nu in Pont Saint Martin genoemd naar de twintig meter hoge Romeinse brug over de Evançon. Tegenwoordig is dit stadje ook bekend om zijn rode wijnen. Misschien gaan we straks er eentje proeven? Morgen verlaten we de provincie Valle d’Aosta. Tot morgen. Groetjes van Patrick en Joan.

Al snel verlaten we de hoofdstraat van Châtillon om met trappen naar de kerk ” San Pietro” de wandeling van vandaag aan te vatten. We kunnen de bewegwijzerde route “103” volgen. De bergrivier die zich met veel geraas naar beneden stort passeren we over rustige rotsige paden. De kastelen en ruïnes die we her en der op een berg kunnen zien herinnert ons aan diverse vetes die in deze vallei door de Bourgondiërs, Longobarden en Karolingers zijn gestreden. Tot aan de middag is er geen vuiltje aan de lucht. Net voor de siësta kunnen we nog enkele ingrediënten vinden voor onze lunch in de zeer karig , zeg maar quasi lege, rekken van een klein supermarktje. Het is na de middag aan de kerk van Montjovet, die door werkzaamheden voor voetgangers onbereikbaar blijkt, dat de miserie begint. We zijn genoodzaakt de Gps te volgen, m.a.w. de korste weg. Met als resultaat dat we over de berg gaan met een  zeer steile helling en afdaling. Het wordt al te gek als het pad onzichtbaar wordt door de afgevallen bladeren. Drie kwart uur vroeger zijn we terug op de route “103” om in één rechte lijn Verrès te bereiken. Het is zoals een broeder in Orsières zei ” Alle wegen leiden naar Rome, dat is de reden dat er maar weinigen aankomen”. Het is nu aan ons om het tegendeel te bewijzen. A domani. Groetjes van Patrick en Joan.