Roquefort—Bostens—Gaillères.
Na een nacht vol donder- en bliksemgeweld zijn we vanmorgen in de gietende regen vertrokken. Wachten op goed weer is geen optie, op die manier gaan we er niet geraken. We marcheren even langs de weg om al snel in de bossen van de Landes te verdwijnen. 1949 in Bordeaux sneeuwt het grijze asse. Het woud brand in de Landes. De tol is zwaar, 390000ha bos gaat in rook op en vooral 82 brandweermannen verliezen er het leven. Sinds gisteren, bij het binnenkomen van het departement Landes zijn de fel geel-blauwe pijltjes in voldoende maten aanwezig zodat we onze weg niet meer moeten zoeken. De wandeling vordert vlot, de ranke, slanke cypressen en de heerlijke geur van de Daturas laten merken dat ge in het zuiden bent. In de pelgrimsrefuge waar we nu zijn, hebben ze aparte 2-persoonskamers zodat Patrick, vanwege snurkers en w.c.-gangers in de vorige refuges, vanacht wat kan bijslapen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.
Oh ja, voor ik het vergeet ik moet nog een weekoverzicht maken,
171km/ 206079 stappen / 362 foto’s/ overnachting. 114 €.

Foto : kerk van Bougue.

Foto : kraakproper dorp Bostons.

Captieux-Le Billon-Bourriot-Bergonce-Retjons-Roquefort .
In het half donker zijn we aan een lange dag begonnen. Al onmiddellijk onze poncho boven halen was niet helemaal aanmoedigend. Zoals in het vorige verslag reeds vermeld, wandelen we voort langs een oude spoorwegbedding door de bossen. In plaats van de sluiswachtershuisjes aan de ongebruikte kanalen worden hier de spoorwegovergangs huisjes voor privé woningen opgeknapt en in frisse kleurtjes gezet. Zo krijgen deze toch weer een andere nuttige bestemming. Na 12, 6 km. kunnen we deze liniaalrechte weg toch even verlaten. Om al direkt getuige te zijn van de maïs oogst. Daar de maïs,  voeder is voor het gevogelte, ganzen, eenden, kippen… wordt dit als volgt geoogst. In een eerste fase snoeit men het deel boven de kolven af. Daarna volgt een andere machine die enkel de kolven eraf haalt. Deze worden later in een vaste installatie ontdaan van de schudbladeren zodat de maïs een grote geel-oranje berg vormt. Na onze middag, in een schuurtje van een eendenkweker, verder gestapt onder een zonnetje om in Bourriot een speciaal ommetje te maken naar Retjons, want dames en heren, jongens en meisjes, we beginnen daar aan ons laatste 1000 km. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : maïs-berg.

Foto : de laatste 1000km.

Bazas—Pujade—Bernos—Beauluc—Londeix—Captieux.
Het is een héél andere wandeling geworden dan gisteren. Slechts enkele D-wegen, geen wijn Château,  geen tabak/rommelschuren neen, niets van dit alles. Vergeet de eiken, de kastanje- en hazelnootbomen. Enkel dennenbomen afgewisseld met wat dennenbomen en ook af en toe een dennenboom, waarmee ik wil zeggen dat we niet veel anders gezien hebben. We zijn nog steeds in het departement La Gironde maar al wel in het woud van de Landes. Dit verslag kan ook voor morgen gebruikt worden, het enkele verschil is de refuge waar we nu gehuisvest zijn in Captieux (Caput Silvarium)= hoofd van het woud. En het feit dat we in Beaulac een ontmoeting hebben met Mevr. Espagnet. Sinds zij ook in de reportage van Arnout Haube (man bijt hond) is geïnterviewd is ze een vedette geworden. Ik heb daar dan ook mijn steentje aan bijgedragen en een foto genomen.  Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : onze wandelweg voor de komende dagen.

Foto : nog vlug een sms sturen.

Foto : mevr. Espagnet.

La Réole—Puybarban—Pondaurat—Savignac—Auros—Bazas.
Serge, de gastheer van deze gîte/pelgrimrefuge ” La Peyrière” heeft ons vanmorgen netjes afgezet aan de kerk waar we te voet “de weg” voort zetten. Reeds onmiddellijk dwarsen we de rivier “La Garonne” via een metalen hangbrug. Vanaf de overkant krijgen we nog een mooi extraatje.  Het Benedictijner klooster in de ochtendzon. De enige getuige van vroegere tabaksplantages zijn de droogschuren,  duidelijk herkenbaar aan de hoge houten constructies en de smalle ventilatiedeuren aan alle kanten. Deze schuren zijn duidelijk gedegenereerd tot rommelkot. De route van vandaag was er eigenlijk één van de minst aangename. Veel stappen langs departementale wegen, d.w.z. wat auto’s en vrachtwagens.  Ze hadden ons reeds in de voorgaande refuges gewaarschuwd dat de wegmarkering niet zo goed was. Dat is nog een overwaardering, er zijn er GEEN. Men kan enkel voortgaan op de weg beschrijving in de gids. Patrick en Michel hebben dan ook de grootste moeite om het juiste pad te zoeken en te blijven volgen. Wat later krijgen we toch nog een frivool middeleeuws tafereeltje te zien in Pondaurat. Een oude smalle stenen brug, aan het einde van een gezellig, knus straatje,  waaronder het water zich een meter dieper in een vijver stort. Voor ons middagmaal hadden we ons ditmaal toegang verschaft tot één van de grote wijn Château’s uit de streek ” Le Peyrere”. Met gevulde magen, het wandeltempo iets trager, vervolgen we onze weg en komen voorbij een hazelnotenplantage. Het gras eronder ligt vol met de hazelnootjes, ik denk dat Nutella hier ook komt rapen. Na toch weer een lange dag zijn we hier in de “refuge pèlerin” van Balzas. De eeuwenoude kathedraal Sint-Johannes de Doper (13e eeuw) toornt boven het stadje uit. Elk jaar in februari organiseert men, en dit reeds 700 jaar lang, het feest van het rund. We zijn hier op het terrein van de koningin onder de koeien, ” la Quitaine Blonde”. Misschien krijgen we haar in één van de volgende etappes te zien. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : benedictijner klooster in de ochtendzon.

Foto : hazelnoten rapen.

Foto : Sint Johannes de Doper in Bazas.

Saint – Ferme—Roquebrune—La Réole.
Vanmorgen was ik echt zéér aangenaam verrast.  We vertelde aan Jeroen,  dat we dagelijks een verslag maakte en zodra we Wifi hadden, deze ook postte op onze blog.  Bij Jeroen begon er iets te dagen.  Hij had enige tijd geleden,  iets opgezocht op z, n ” slimme telefoon ” en is toen op onze blog gestoten. Hij vond deze zéér interessant en goed geschreven. Zo leerde hij wat meer van de streek waar hij enkele dagen later zou doorwandelen.  Tof hé. Dus op weg met z, n vieren : twee Belgen, één Fransman en één Nederlander, een bont gezelschap. De 20 km vliegen voorbij. Voor de overnachting vandaag was het een ingewikkelde zaak. Michel heeft gisteren gebeld naar een contactpersoon die dan op zijn / haar beurt een vrijwilliger verwittigd die voor opvang zorgt. De afspraak is dan, dat ze ons oppikken aan de kerk van La Réole rond 16u.  Dit wil zeggen dat we enkel een naam weten en geen adres waar we gaan slapen.  Nu wil het toeval dat we voor ons middageten een bank en tafel zien, op het privé terrein van een pelgrimrefuge, een mooie boerderij. We vragen of dit mogelijk is, en ja hoor, het is tevens daar waar ons bedje gespreid is. Dus na de middag hebben we onze rugzak daar achtergelaten, en zijn verder gewandeld naar La Réole, als gewone toeristen. Dat is weer wat anders. 6km later zijn we daar aangekomen en hebben afscheid genomen van Jeroen. ( Nog een goede Camino toegewenst). We hebben de Sint – Pieterkerk, uit de XIIIe eeuw en het Benedictijner klooster uit de XVIIIe eeuw bezocht. Rond half vier heeft Bernadette, de hospita, ons komen afhalen. We zijn hier niet alleen. Een eenheid para’s uit Diest / Schaffen zijn in de omgeving op oefening en zes van hen overnachten hier. Na de douche ,weer een heerlijk avondmaal en nu nog een heerlijk bed. Slaapwel. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Jeroen.

Foto : benedictijner klooster in La Réole

Foto : refuge ” la Peyrière “

Port-S.F.e.P—Les Leves et Thoumeyragues—Pellegrue—St.Ferme.
Na een nacht met donder en bliksem zijn drie pelgrims, wij en onze Franse vriend Michel, de brug over de rivier Dordogne overgestoken. Van Port-Sainte-Foy naar Sainte-Foy-la Grande. Let op, dit zijn twee verschillende dorpen vermits Port-Sainte-Foy in het departement Dordonge ligt en het andere tot de Gironde (33) behoort. Zoals de naam van het dorp al laat vermoeden, hadden ze vroeger een kleine haven langs de rivier voor het vervoer van hout (eik en kastanje) en natuurlijk ook voor vaten wijn. Echter door de opkomst van het spoor is deze activiteit volledig verdwenen. De ganse dag door de wijngaarden van de Bordeaux gelopen, meer bepaald de ” Entre-deux-Mers”. Tegenwoordig maken ze buiten de traditionele witte wijn, ook rode wijn en de rosé. De oogst is hier begonnen, maar alle nostalgie is verdwenen. De vreugde, de samenhorigheid van de plukkers, de studenten die gingen helpen met de druivenpluk. Niets van dit alles. Het is nu een complexe machine die over de wijnranken rijdt en de druiven “afschudt”. Naargelang de druivensoort kan het trillen afgesteld worden. Via een interne lopende band belanden de sappige zacht gele of de donker mauve vruchtjes in twee verzamelbakken die achteraf geledigd worden in de aanhangcitern van de tractor, die er dan verder mee naar de wijn installaties rijdt voor verdere verwerking. Het is een gewoon produktieproces als een ander, met quota, hectoliters,  grafieken enz… Nu 2013 zal zeker niet als een goed wijnjaar in de boeken worden ingeschreven. Tijdens het voorjaar zijn vele bloemen afgeregend, en in september te veel water gehad zodat er reeds veel druiven zijn gerot. Op onze weg komen we door het dorpje Les Leves et Thoumeyragues met een typische zuiderse kerk. De voorgevel is veel hoger gebouwd dan het dak van de kerk. Dit is dan ook de plaats waar de klokken hangen. Rond half drie komen we aan in Saint-Ferme. (voor een etappe van 27km is dat niet slecht, dacht ik zo). Dit dorp heeft Gallo-Romeinse wortels. Het is echter de massieve en versterkte benedictijner abdij uit de XIe eeuw dat aan de basis ligt van dit dorp. Later krijgen we nog een rondleiding. We zijn nu in de refuge bij Jacques en Monique, waar we weer kunnen genieten van een zeer goede ontvangst. Een goed bed, dito douche een maaltijd om u tegen te zeggen en onze was wordt gedaan. Wat kan een dankbare pelgrim meer wensen. Rond half vijf komt Jeroen uit Tilburg aankloppen. Hij heeft zomaar eventjes 89km gewandeld, ja jullie lezen dit goed, 89 km. Hij kon geen slaapplaats vinden en heeft dan maar op 2 à 3 uurtjes slaap op een bank na, een dag, een nacht en een dag doorgestapt. Met nog een onweer daarbovenop. Gelukkig voor hem bleef “de schade” beperkt tot enkele geïrriteerde tenen. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : Rivier “Dordogne” met aan de rechter oever Port-Sainte- Foy

Foto : kerk in Les Leves et Thoumeyragues.

Foto : een druivenschudmachine.

Foto : Entre- Deux-Mers.

Foto : benedictijner abdij te Saint Ferme.

Gretig zijn we reeds om 8.10u op weg voor een tochtje van 5u. We hebben het nog eventjes kunnen uitstellen,  maar uiteindelijk toch onze ponchos over ons aangetrokken.  De eerste kilometers verlopen nog doorheen de bossen, maar dan zijn ze er weer, we hebben hen een tijdje moeten missen, de wijngaarden. De droge witte wijn van de Montravel, de meer gele zoete; de Rosette, en nog een andere witte wijn de Pécharmant. Alle drie behoren ze tot de appellation Bergerac. Daar men een boogscheut verwijderd is van de Gironde heeft men ook de appellation Bordeaux. We zijn dan ook in de Périgord purper, niet vanwege de kastelen, zoals eerder geschreven, maar vanwege de wijn. De eik (l’arbre de pèlerin) die we hier passeren is geplant in 1760. Hoeveel pelgrims heeft hij niet zien voorbij komen? Ondertussen, zonder poncho, wandelen we op een plateau en krijgen een panorama van 360gr. Er staat ook een mooi gerestaureerde graanmolen. (Moulin de la Rouquette). We dalen af in de vallei van de Dordogne voor ons verblijf vandaag. Een voormalige pastorij is ingericht als pelgrim refuge. Dit zijn de beste lokaties die een pelgrim kan wensen. Een bed, douche, keuken voor zijn maaltijden en best betaalbaar +/- 8 € p.p. Ook dit is belangrijk voor ons, temeer dat we zo’n slordige 110 overnachtingen nodig hebben. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : appellation Bergerac.

Foto : moulin de la Rouquette

Foto : de pelgrimsboom

Mussidan-Les Roches-La Gratade.
Weeral een overzicht, deze keer van week 8: 154km./185592 stappen/457 foto’s/223 € aan overnachtingen.
Normaal was het vandaag een route van 33km. Maar dit was te veel voor onze metgezel Michel en ook wijzelf hadden nog eens graag een halve rustdag, vandaar de 14 km. Michel is een zeer aangename reiscompagnon,  hij kent de streek en kan ons het één en het ander bijbrengen. Ook voor het reserveren van onze slaapplaatsen doet hij de nodige telefoontjes. Dus voor zaterdag en zondag hebben we voor        ’s avonds ook al de verzekering van een dak boven ons hoofd.Zoals gezegd, is het een korte wandeling geworden, hoofdzakelijk door heidegebied. In Les Roches ben ik toch verrast welk een prachtige kerk men hier heeft (zie foto). Het is tenslotte een gehucht met enkele huizen. Nu is er mij ter oren gekomen, of we zouden hier te weinig eten. Oordeel zelf, hier volgt mijn menu van gisteren. Smakelijk : s’ morgens een halve baguette met confituur van aardbeien en abrikozen + een kuip koffie. Voor de middag verorber ik 4/5 van een brood (+/- dubbele van een baguette) met kaas, charcuterie,  choco. Nadien een banaan en nog een dessertje ( pudding of rijstpap). Gisterenavond zijn we nog een pelgrimsmenu gaan eten voor 13 €. 2 borden soep, voorgerecht was een salade van tomaten, ui, en kop. De hoofdschotel, rosbief met gefrituurde aardappelblokjes en salade, dan is het tijd voor de kaas terwijl het mandje brood op de tafel staat van begin tot einde. Voor dessert heb ik een chocolademouse genomen. Een halve fles wijn behoort ook tot de “menu pèlerin”. Patrick en Michel zijn de volgende etappes aan het samenstellen tot aan Saint-Server, terwijl ik mij met de foto’s en de blog bezig hou. Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : kerk in  Les Roches.

Foto : de slaapplaatsen voor de komende dagen zijn geregeld.

Puy-Ferrat—Saint-Astier—Plamèze—Saint-Louis en l’Isle—Sourzac—Mussidan.
Het was weer heerlijk ontwaken, fantastisch geslapen. Zelfs van het onweer niets gemerkt, Patrick wel. Ik wou best nog wat blijven soezen, maar we staan onder tijdsdruk vandaag, we moeten vóór 16u aan de gemeentelijke refuge zijn of we kunnen buiten slapen. Dus maar vlug uit de veren. Een groot deel van deze tocht gaat door de gemengde bossen, eiken en dennen, langs de vallei van de l’Isle. En als ge hoort, vallei,  wil dat zeggen, een beetje naar boven en een beetje naar beneden en opnieuw en opn……maar steeds met onze neus in de dennengeur. Zwembaden komen we hier meer en meer tegen en ook nieuwere huizen (veel 2de verblijven denk ik).  Vanmorgen zijn we zonder brood vertrokken, met het idee dat we onderweg wel iets zullen vinden, niet dus. Patrick vraagt aan een mevrouw, die net thuiskomt, of er een bakker is vóór Mussidan? Negatief, enkel bos. Oei, dan is er een broodprobleem, en prompt geeft ze Patrick een half brood, zich verontschuldigend,  dat het van gisteren is. Mooi toch. Om 15.10, prima op tijd, zijn we in Mussidan. Mussidan is van Keltische oorsprong. “Muce” = schuilplaats  “Dun” = een nobele, edelman. We leren ook nieuwe Franse woorden, jullie voelen hem al aankomen hé, een nieuwe quiz vraag: wat is een “sac à viande”. Buiten een zak om vlees in te bewaren of te drogen is er nog een andere betekenis.  Ik zal jullie ruim de tijd geven om op te zoeken. Ondertussen sluit ik af met een bedenking die ik laatst, op één van onze wandelingen, aan een boom zag aangeplakt : VERGELIJKEN IS HET EINDE VAN HET GELUK, EN HET BEGIN VAN ONTEVREDENHEID.
Tot het volgend verslag. Groetjes van Patrick en Joan.

Foto : wandelweg langs de vallei van de l’Isle.

Foto : L’Isle in Sourzac.

Foto : gemeentelijke refuge.

Foto : brug over de L’Isle in Mussidan.

Périgueux—Chancelade—Gravelle—Puyferrat
Vooraleer we de deur uitgaan worden er enkele wegingen gedaan met een digitale weegschaal. Patrick weegt 84kg=-12 (rugzak=13kg). Ik weeg 68kg=-5 kg (rugzak= 18kg). Met een “bonne route” ging Juliette, de hospita, ons nog uitwuiven vanop het balkon. Te midden op de brug over de rivier l’Isle hebben we nog een mooi zicht op de kerk Saint Front met zijn byzantijnse koepels. Het duurde zeker tot de middag vooraleer we terug in de natuur waren en de bebouwing achter ons lieten. In Chancelade heeft men in de XIIde eeuw een mooie abdij gebouwd. Het is opgetrokken in witte steen van Chancelade welke van betere kwaliteit is dan die uit de groeve van Périgueux. Momenteel wordt er geen witte steen van hier meer uitgevoerd, enkel nog op bestelling voor kunstenaars. Na de middag wandelen we nog eens langs een kanaal dat is altijd zeer aangenaam. Op de oever een dubbele rij bomen.  Het valt me op dat de stijl van huizen meer mediterraan aan het worden is. De helling van de daken is minder steil en men gebruikt meer de gebogen pannen i.p.v. aarde leien. Tegen 17u zijn we in onze gîte.  Het kasteel van Puy-Ferrat. Er zijn 15 bedden beschikbaar op de vroegere hooizolder van de paardestallen, waarvan er nu 2 bezet zijn. Het kasteel uit de 15de eeuw hebben we kunnen bezichtigen,  indrukwekkend gewoon. Momenteel is het eigendom van de fam. Marzat. Men kan het kasteel afhuren voor feesten, tegen een schappelijk prijsje van 2500 €/dag. De administratie in Frankrijk is niet simpel, wat dacht ge hier van. Chateau De Puy-Ferrat ligt in de provincie: Périgord, Regio: Aquitaine, Departement: Dordogne, Arrondissement : Périgueux,  Canton : Saint-Astier, Gemeente : Saint-Astier. Plaats : Puy-Ferrat. Met elk zijn bevoegdheden.

Foto : abdij van Chancelade

Foto : wandelen langs het kanaal.

Foto : kasteel van Puyferrand.

Foto : slaapkamer