Voor 8u reeds op weg voor deze lange etappe. De gids had het reeds aangekondigd op ons pad gaat langs drukke wegen en industriegebied. Dit mochten we al onmiddellijk ervaren van zodra we Sarzana uit waren. Na 6km konden we eindelijk de drukke SP1 verlaten om de markering te volgen rond het terrein van het archeologisch museum van Luni. Er zijn hier nog steeds opgravingen aan de gang. Wat later, passeren we het amfitheater.  Het is duidelijk dat we door de streek, en later ook door de stad Carrara komen. De witte bergen zijn van ver al te zien. Reeds de Romeinen kenden deze plek al en ook toen was hier een grote economische activiteit. Zo, n 300 groeven hebben hier hun activiteit en halen soms tot 1km ver in de bergen het witte goud. Het marmer van Carrara is wereldberoemd en is hier in het straatbeeld niet weg te denken; voetpaden, borduurs, fonteinen, waterbronnen, allerlei monumenten groot en klein zijn vervaardigd uit het witte marmer. Michelangelo kwam hier het marmer halen voor zijn David en Piëta. Ik moet jullie dan ook niet vertelen dat 10-tallen firma’s de grote blokken verzagen tot platen of kleinere blokken voor transport. Om de drukke wegen te vermijden maken we nog een ommetje door de bergen. Op 300m hoogte hebben we mooie zichten op de blauwe Middellandse Zee. Om half zes zijn we op onze bestemming : Casa Diocesana la Rocca. Vlug douchen en aan de blog beginnen is de boodschap wil ik op een ordentelijk uur in m, n bed liggen. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

Op ons gebruikelijke uur 8.30u vertrokken, na het ontbijt en boodschappen. Een frisse ochtend was het, met een bewolkte lucht, toen we de brug over de Magra overstoken bij het verlaten van Aulla. Al direct stijgen we van 25 naar 320m eerst langs de weg en een weinig later door de met herfstkleuren beladen bossen. De nevel ligt als een wit donsdeken over het dal onder ons. In het gehucht Vecchietto, dat tegen de bergflank is gebouwd, zijn de weggetjes wel erg smal zodat de bewoners hun auto moeten achterlaten buiten het dorp. Nog voor de middag zien we ze dan, de Middellandse zee of nog beter de Tyrreense of de Ligurische zee. (het water ziet er toch het zelfde uit). De regen is al een tijdje van de partij als we in een bar onze panini’s mogen verorberen. Bij de verdere afdaling krijgen we een zeer mooi zicht op dit dorp Ponzano Superiore. Toen de ruïne nog een intact Castello della Brina was moesten de pelgrims tot in de 13de eeuw hier tolgeld betalen. De rotsige smalle paden naar beneden mocht geen probleem geven voor deze twee bergrammen. 15u en we arriveren in Sarzana om langsheen de Cattedrale di Santa Maria Assunta ons slaapadres te vinden: het Convento San Francesco d’Assisi, waar we onze matras hebben geïnstalleerd.  Ben toch benieuwd of we geen bezoek krijgen vannacht. Morgen weten we meer. Groetjes van Patrick en Joan.

Het was een grijze wandeling vandaag, veel op asfaltwegen langs drukke wegen. Ook boven onze hoofden was het grijs, even hebben we getwijfeld om de poncho aan te trekken, maar uiteindelijk toch niet nodig gehad. Doordat we flink doorgestapt hebben moesten we nog een half uur wachten vooraleer we ons konden aanmelden in het pelgrimsmuseum naast de romaanse kerk van Aulla. In onze slaapplaats, juist naast de klokkentoren (bang afwachten of we kunnen slapen) hebben we keuze tussen een 20-tal bedden. Tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.

Op z, n Italiaans ontbeten met koffie en briochen in een bar. Het was redelijk fris op deze prille ochtend toen we de stille straatjes van Berceto verlieten. We startten op 840m om naar de pas te gaan zo’n 300m hoger. De grijze wolken en nevel speelden ons weeral parten en beperkten ons zicht op de directe omgeving. Zoetjes aan bereikten we de “Passo della Cisa” (1041m). De kapel Nostra Signora della Guardia is via een tiental treden te bereiken. De route loopt vervolgens links om door de toegangspoort met als opschrift “Porta Toscana della Francigena”. Inderdaad we zitten in Toscane en tegelijkertijd ook in de zon onder een staalblauwe hemel. Vanaf hier krijgen we zicht op de, door smalle dalen geaderde groene hellingen van de bergen, met hier en daar een licht groen plekje van de Apennijnenweiden en de okergele of grijswitte kale uitstekende rotspunten. Het dalende slingerende schaduwrijke rotspad brengt ons enkele honderden meters lager. We stappen verder naar beneden langs en door schilderachtige bergdorpjes. De dag verloopt vlot en eindigd in Pontremoli oftewel Puntremal zoals Sigeric noteerde in zijn reislogboek. Toen de stad in 1650 onderdeel werd van het Groothertogdom Toscane, brak een periode van economische welvaart aan. In die tijd worden stadspaleizen gebouwd en kerken herbouwd. De kathedraal Santa Maria del Popolo heeft overigens een voorgevel in neo-Renaissance stijl. Vannacht slapen we in de cel, weliswaar van het Convento Frati Cappucini (de kleur van hun kleding heeft geleid tot de naam voor een koffie cappuccino). Vanavond hebben we kunnen “skypen” met ons ma en pa, dat heeft ons beiden veel plezier gedaan. Slotsom,  het was een magistrale dag. Tot morgen. Groetjes, Patrick en Joan.

Eerst nog een belangrijke mededeling. Hiernaast zullen jullie het aantal gesponserde kilometers zien staan. Even in herinnering brengen dat we reeds in Italië zijn met 1666, 9km op de teller. Ik weet wel dat de blog interessanter is om te lezen, maar verliest het goede doel niet uit het oog. De “Friends for Nepal” zijn u dankbaar. Nu terug tot de orde van de dag. Het waren twee verschillende wandelingen vandaag. Vanmorgen vertrokken onder een loodgrijze lucht met de Apennijnen in een dikke nevel gehuld. Eerst nog wat alsfaltwegen om daarna in de beboste bergen te verdwijnen. Steeds stijgen en stijgen met normaal gezien vele panoramische zichten, maar niet vandaag. Het is ook vrij nutteloos om foto’s te maken.  Op een hoogte van 600m, volledig in de mist gingen we lunchen, maar eerst onze warme kleren aangetrokken tot m, n muts toe. Na een korte pauze al weer op weg. Als bij toverslag was de meeste nevel verdwenen en hadden we de beloofde vergezichten op de dalen, en bergen die we vanmorgen moesten missen. Onze weg door de bossen op de flanken van de bergen bracht ons tot 940m hoogte. Het was wel frisjes maar door de inspanning op de af en toe stevige hellingen konden we in T-shirt voort stappen.  Met het einde in zicht was het nog een aantal meters afdalen tot in Berceto, waar we in het mooi ingerichte Ostello del Seminario slapen. Weeral een perfecte dag. Tot morgen groetjes van Patrick en Joan.

Alle neuzen stonden vanmorgen in dezelfde richting. D.w.z. de gids, de bruine via francigena pijlen, de rood-witte markering en de Gps, onze neuzen ook, maar die staan altijd in de goede richting. Ons plaatsje aan de Dom, waarvan de klokkentoren de hele nacht heeft staan rammelen!!!! konden we al vroeg verlaten. Al direct de stad uit om de hele dag in de vrije natuur te wandelen met een heerlijk zonnetje op ons gelaat. Aanvankelijk nog plat door een polderachtig landschap met knotwilgen afgezoomde wegen. Op de top van de eerste heuvel staat de kerk ter ere van Thomas Becket. Hier worden we herinnerd aan Canterbury,  het prille begin van ons avontuur. Na de dorpjes Cabriolo, Santa Margherita (waarschijnlijk die van de pizza) beginnen we in Costamezzana aan de eerste stijgingen van de Apennijnen. Een eerste kuitenbijter brengt ons 200m hoger naar prachtige vergezichten. In Cella hebben we een picknick tafel gevonden voor onze lunch. Kort nadien met een volle maag een tweede steile helling op te klimmen. Als beloning heb je een 360 graden panorama over de dalen en dorpjes in de omgeving. Na Medesano in Le Carnevala volgen we volledig de gids omdat alle andere routes een ommetje maken van enkele kilometers, terwijl wij reeds langs de oevers van de Taro kunnen wandelen. De brug over deze rivier brengt ons in Fornovo di Taro, onze slaapplaats (hopelijk) voor vannacht. Tot morgen,  groetjes van Patrick en Joan.

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Magda. Voor 9 dagen (216km) was ze ons pelgrimsmaatje. We zijn dan ook zeer fier op ons “oude” nicht om zo uit haar comfortzone te treden en samen met ons te wandelen en te overnachten. Alweer hebben we de gids links laten liggen en volgen we de gps. Het “Piazza fratelli Carlo e Giovanni Molinari” achter ons gelaten om de stad aan de NO- kant te verlaten onder een grijze lucht. Nog voor de middag echter liepen we onder de blauwe lucht met de zon in ons gelaat (dus Z.O.). Heerlijk rustige wegen tussen de velden. De dorpjes Chiaravalle della Colombia, Castione Marchesi leken wel verlaten. Ook onze pelgrimsheilige Sint Rocchus heeft zijn naam geleend aan een nietig plaatsje San Rocco. We passeren een huis versierd met wegwijzers naar Santiago de Compostela,  Rome, Lucca….. en een “pelgrims welcome” plaatje. Helaas is de man/vrouw niet thuis, het was vast een interessante ontmoeting geweest. De benidictijner abdij Santa Maria Assunta, gesticht in 1033, kunnen we helemaal doorlopen om onze route te vervolgen.Deze korte etappe eindigd in Fidenza waar we slapen in het Cenacolo di Spiritualitè naast de romaanse Cattedrale San Donnino. San Donnino was een bekeerde Romeinse soldaat die op last van de keizer werd onthoofd. Hij raapte volgens de legende daarna zijn hoofd op en ging er mee vandoor, hij viel dood neer op de plaats waar nu de crypte is. En ik ga er nu ook vandoor. Slaapwel en tot morgen, groetjes van Patrick en Joan.
Oplossing quizvraag: onze eerste oplossing was : het belet dat katten onder de auto kruipen of plassen tegen de gevel of voordeur,  maar het is ook voor honden. Dus Ingrid had gelijk.

Sinds we de Po overgestoken hebben zijn we in de regio “Emilia-Romagna”. Vandaag zouden we volgens de gids de achttienhonderd jaar geleden aangelegde Via Emilia moeten volgen. Maar nu is dit de drukke SS9 geworden, dit leek ons geen prettig vooruitzicht en vooral het is gevaarlijk zo zonder voetpad.  Dan maar het alternatief over landelijke rustige wegen maar wel een pak kilometers meer. Nog steeds het vlakke landschap met omgeploegde velden en hier en daar een “cascina”. Dit zijn grote boerderijen met enkele grote alleenstaande gebouwen bij elkaar. Vele zijn echter in vervallen toestand en enkel in gebruik voor machines of als opslagplaats. Wel jammer want goed onderhouden zijn het mooie herenhoeves. Onze wandelweg gaat meermaals over het erf van de boerderijen, dus is het steeds een beetje oppassen voor de loslopende honden. Maar per definitie bijten blaffende honden niet. Later op de dag volgt dan de volgende uitdaging. We worden geconfronteerd met riviertjes die de weg kruisen, de eerste kunnen we nog doorwaden met de wandelschoenen aan. Maar de rivier Chiavenna is te diep, dan maar blootsvoets of met sandalen door het water. Onze stopplaats voor vandaag is Fiorenzuola d’Arda, waar San Fiorenzo de patroonheilige is. De naar hem genoemde kerk heeft de typische losstaande klokkentoren of campanile. We zijn nu juist terug van de pizzeria waar ik heb kunnen smullen van een pizza met een doorsnede van 40cm. Mmmm lekker. Tot morgen,  groetjes van Magda, Patrick en Joan.

Rustig de tijd om te ontbijten en ons klaar te maken voor een nieuwe pelgrimsdag. En zeker ook stipt op tijd voor onze afspraak met Danielo Parisi, onze bootsman. Na een kwartiertje varen waren we 4, 5km verder aan de overkant van de Po in Soprarivo, naar Danielo zijn “Caupona di Sigerico” (oversteekplaats van Sigric). Je kan hier trouwens ook overnachten. Danielo is pelgrim in hart en nieren, hij is dan ook officieel in dienst van de Via Francigena.  Wij zijn pelgrim 1061, 1062 en 1063 die hij dit jaar heeft overgebracht. Nadat we ons geregistreerd hebben in een mooi versierd dik boek,  plaatste hij een fantastische grote stempel in onze “credenziale”. Nog enkele foto’s en verder door de uiterwaarden van de Po, naar de dorpjes Calendasco, Zerbione en het gehucht Incrociata. We hebben hier kennis gemaakt met de lekkere en zeer sappige caco-vrucht. In Malpaga krijgen we de keuze of langs de grote baan, of de rivier de Trebia oversteken. We kiezen voor het laatste, want deze tijd van het jaar is deze drooggevallen. Enkel in het voorjaar, door het smeltwater van de Apennijnen, vloeit hier water. Er is echter geen markering natuurlijk. De gps van Patrick heeft ons feilloos door de hoge begroeiing naar de overkant gebracht. In Piacenza hebben we afscheid genomen van Marco, de Italiaanse pelgrim (voor 4 dagen) die vandaag met ons heeft meegevaren en gewandeld.  De ostelo “Ospitale della Parrochia di San Lazzaro” ligt ruim 5km buiten de stad, gelukkig wel op de route d.w.z. dat deze kilometers er morgen afgaan. Deze pelgrimsherberg is recentelijk gerenoveerd en mooi ingericht er is echter één probleem, de kleine klokkentoren bevindt zich pal boven de slaapkamer. Hopelijk morgenvroeg toch uitgeslapen. Groetjes van Magda, Patrick en Joan.

P.s. Quizvraag:  Men plaatst soms flessen water aan de voorgevel of voordeur, zelfs tegen de 4 wielen van de auto. Waarom?

De route van vandaag start vandaag aan de kerk Santa Cristina met zijn overdadig versierde barokke inrichting. Maar eerst inkopen doen voor vanmiddag en vanavond. (ingeval er geen winkel of restaurant is) . Het landschap is beetje bij beetje aan het veranderen. Ten oosten van onze wandelweg liggen enkele heuvels en in het zuidwesten doemen de silhouetten op van de Apennijnen. In Chignolo Po passeren we het fraaie kasteel ” Castello Procaccini”. De dorpjes die we doorgaan doen veel moeite om de wegen voor voetgangers veiliger te maken. Als we later 300m langs de drukke ss234 moeten gaan staat er in de gids geschreven; en ik citeer “loop links en bij grote vrachtwagens verstop je in de grasrand langs de vangrail” ook daar is er nu een veilige volledig afgeschermde wandelweg gemaakt. Tevens hebben we hier een mooi zicht op een oude boogbrug over de rivier de ” Lambro”. Deze volgen we tot zijn monding in de Po. De Via Francigena tekens op het pad zijn in de witte marmer uitgevoerd,  chique hé. De route volgens de gids is tot Senna Lodigiana, maar onze “ostello” is in Corte Sant’Andrea, hier is ook toevallig de aanlegplaats voor pelgrims voor de overzet. We hebben wel een groot probleem, het is namelijk zeer moeilijk om de bootsman te contacteren ons te komen halen. Gelukkig is later op de dag een Italiaanse pelgrim ons komen vervoegen die al een afspraak had met de “ferryman” voor morgen 9u. Hij heeft dan ook voor ons drie plaatsjes kunnen  vast leggen. Oef. Het kleine dorpje , waar we hier zijn, had ooit een 500 inwoners vooral hardwerkende landbouwers. Er was ook tot voor de oorlog een grote parmesan fabriek met stallingen voor de koeien. Dit alles is komen te vervallen de mensen zijn elders gegaan , momenteel wonen er nog 12 zielen. De ostello is pas helemaal gerenoveerd , nieuw dak en binneninrichting dit alles op kosten van een grote elektriciteitsmaatschappij. Voor vanavond kunnen we nog terecht in een restaurant (uiteraard het enige).  Tot morgen voor zeker weer een interessante dag.  Groetjes van Magda, Patrick en Joan.